JAKO-ს მაისურაზე ამოსვირინგებული GEORGIA

კვირაა. შუადღე. სტამბული-თბილისის ბორტი თბილისს უახლოვდება. თვითმფრინავმა ჩვეულად თბილისს შემოურა და ნელ-ნელა დაშვება დაიწყო. ღრუბლებში გავდივართ და ტურბულებტურ ზონაში ვხვდებით. თბილისი უჩვეულოდ სუსხიანი ამინდით გვეგებება. 

მანამდე სტამბულია. ათათურქის აეროპორტი. საქართველოს 17 წლამდე ნაკრები ბულგარეთიდან ბრუნდება. ჩუმად ვზივარ და ვაკვირდები. შენი გუნდია. შენი ქვეყნის ღირსება და ნამუსი, ის ბიჭები ქვეყნის სახელი ხვალ თუ არა ზეგ საკუთარი მხრებით რომ უნდა ატარონ. წითელი მაისურები და ზურგზე წარწერა GEORGIA.  ნოდარ დუმბაძე მახსენდება და სოხუმელი ბერძენი იანგული, საბერძნეთში წასვლისას ჯემალს რომ უთხრა ”HELLADOS - ეს ამოსვირინგებული სიტყვაა, ჯემალო. სამშობლო უფრო ღრმადაა. უფრო შიგნით ... ”. ასეა ახლაც GEORGIA მხოლოდ JAKO-ს სპორტულ მაისურაზე ამოსვირინგებული სიტყვა არ არის. GEORGIA უფრო შიგნითაა. 

ბიჭები მგზავრობით დაღლილან. ცოტა მოშივებულნიც არიან. წინ ორსაათიანი გზა გვაქვს. ორსაათიანი დაკვირვების გზა. მგზავრობა ერთგვარად ნიღაბს ხდის ადამიანს. მაკიაჟის გარეშე ტოვებს, რეალური სახით. გზა წარსულის და გზა მომავლის. გზა ორჭოფობის - ესენი მაინც შეძლებენ კი ევროპის ჩარაზული კარის შემტვრევას. აქამდე ისე იყო, რომ პატარები ყოველთვის მაგრები გვყავდა, მაგრამ რომ იზრდებოდნენ მერე რაღაც ემართებოდათ ხოლმე. იქნება და ამათ მაინც ... მერე ფეხებზე მკიდიობაც იყო ხოლმე, ღირებულებების გადაფასება. სპორტულ მაისურაზე ამოსვირინგებული GEORGIA ფერმკრთალდებოდა, ბოლოს კი შეიძლება საერთოდ გამქრალიყო. 

ესენი რაღაც უფრო სერიოზულები, უფრო დაღვინებულნი ჩანან. არც ღლაბუცი არც ხორხოცი და არეულ-დარეულობა ბორტზე. არც ფეხზე წამოხტომა დაშვებისას და გასასვლელისკენ პირველი გავარდნა. ჩემს უკან ორნი სხედან. არც გვარი ვიცი და არც სახელი. ერთი ის ვიცი, რომ JAKO-ს წითელი ფორმა აცვიათ, ზურგზე წარწერით - GEORGIA. 

ბევრჯერ გამიგია შინ და გარეთაც. სტადიონზეც და ბაზარშიც. რა უნდა ითამაშონ მაგათ ქვეყანა ფეხებზე ჰკიდიათო. ფეხბურთელებზე ამბობობენ ამას. განზოგადება საზიზღრობაა. სულ მეგონა, რომ ეს მოგონილი იყო და ფეხბურთელებსაც არანაკლებ უყვართ სამშობლო ვიდრე ვთქვათ მორაგბეებს ან კალათბურთებელს.

ვეშვებით. ღრუბლები გავიარეთ და ქვემოთ რელიეფი გამოჩნდა. ტყიანი, მთიანი და აქა-იქ თოვლიანი. იმან, ჩემს უკან მჯდომმა ილუმინატორის ჟალუზი ბოლომდე ასწია და მეორე ეუბნება ”ეე, ნახე რა ლამაზია საქართველო!!!” ... ალალად ყოველგვარი კეკლუცობის და გადაპრანჭულობის გარეშე .. ეს არც ჟურნალისტის გასაგონად ნათქვამი სიტყვები იყო და არც ჩვენში ასე ნაცნობი პიარი. ალალად ნათვამი იყო. ისე ალალად ერთ დროს სოხუმელმა იანგულმა რომ უთხრა ჯემალს. 

კაცმა არ იცის რა იქნება წლების მერე, შელეწავენ თუ არა ეს ბიჭები ევროპის დახშულ კარს. ეს იმდენად მთავარი არ არის, მთავარია წლების მერე ილუმინატორიდან დანახული საქართველო ისევ ისეთი ლამაზი იყოს, როგორც ეს გასულ კვირას იყო. წლების მერე სპორტულ მაისურაზე წაწერილი GEORGIA არ გაფერმკრთალდეს, რადგან იანგულისას არ იყოს სამშობლო მარტო ზურგზე ამოსვირინგებული სიტყვა არაა, სამშობლო უფრო ღრმადაა, უფრო შიგნით. 

ვაჰიდ ჰალილჰოჯიჩი

პარიზი - ბოლო გაჩერება, გთხოვთ გაათავისუფლოთ ვაგონები!

საფრანგეთის ნაკრებთან თამაში ერთგვარი დასასრულის დასაწყისი იყო. ილიას სიტყვებისა არ იყოს ფრანგებმა სარკე დაგვიდგეს და შიგნით ჩაგვახედეს. "სტად დე ფრანსმა" კიდევ ერთხელ დაანგრია მითი და იმედები, ის მცირე ნაპერწკალიც ჩააქრო,  გულშემატკივრის გულში რომ კიაფობდა. პარიზი ქართული საფეხბურთო იმედების მორიგ სასაფლაოდ იქცა. 

მანამდე კი ... 2014 წლის მსოფლიო ჩემპიონატის საკვალიფიკაციო ეტაპის კენჭისყრამ ჯანდაბაში გაგვისტუმრა. ესპანეთთან და საფრანგეთისდარ გოლიათებთან ჭიდაობა ისეთი საქმე იყო დავითიც რომ აპრიორი უარს იტყოდა. ჩვენი საფეხბურთო მილეთიც ასე მოიქცა. ფედერაციის პრეზიდენტ-გენსეკ-მდივნიდან დაწყებული, ეროვნული გუნდის მწვრთნელ-ფეხბურთელ-პერსონალით დასრულებული ყველამ პირი შეკრა და ძველი ფირფიტა დაატრიალეს. ათასჯერ მოსმენილი ფირფიტა, ათასმეერთედაც მოგვასმენინეს: "ამ შესარჩევში შანსი არ გვაქვს, შევეცდებით ნაკრები გავაახალგაზრდავოთ და 2016 წლის ევროპის ჩემპიონატზე გასასვლელად მოვემზადოთ. მესამე ადგილი უნდა დავიკავოთ და კარგ კალათაშიც მოვხვდეთო". ორ წინადადებით რომ ითქვას, სწორედ ასეთი იყო ჩვენი საფეხბურთო მილეთის ნააზრევის კვინტესენცია. 

ცეცხლი აინთო და შესარჩევიც დაიწყო. გეგმის შესახებ პირველი კითხვები მაშინ გაჩნდა, გათოშილ ჰელსინკში ჩვენმა ბიჭებმა 10 კაციან ფინეთთან 0-1 რომ ვერ შეინარჩუნეს და ოდენ ფრეს გამორჩნენ. მაშინ როდესაც 10 ფინელზე 11 ქართველი მოდიოდა და ანგარიში ჩვენს სასარგებლოდ 0-1 იყო, ნაკრების მთავარმა მწვრთნელმა დაცვის გაძლიერება ბრძანა. შედეგად 1-1 მივიღეთ.  

ამას მერე სფფ-ს ბედოვლათობა მოჰყვა. ჰელსინკიდან ნაკრებს მიჯრით მინსკში უწევდა თამაში. ბელორუსიამდე ჩვენს ბიჭებს ერთი ურმით არ უვლიათ, თორემ დანარჩენი ყველა სატრანსპორტო საშუალება სცადეს. ბელორუსია-ლიტვის საზღვარზე საქართველოს ნაკრების ავტობუსი რამოდენიმე საათი იდგა. სწორედ მაშინ იყო ნაკრების ერთ-ერთმა ვეტერანმა ხმა აიმაღლა და ფედერაცია გააკრიტიკა - ნაკრების მესაჭეს ეს არ მოეწონა და ბრალი იქით დასდო "რა არი ეს, ხალხს რომ აბუნტებ ტო?!" - იყო პასუხი.  

ამ ამბავს ბელორუსიასთან მარცხი მოჰყვა და ნათელი გახდა, რომ ქვეჯგუფში მესამე ადგილი და 2016 წლისთვის უკეთეს კალათაში მოხვედრა ნელ-ნელა სურეალიზმის სახეს იძენდა.

ათი დღის წინათ კი "სტად დე ფრანსასა" და უფრო მეტად ესპანეთში დატრიალებულმა ამბავმა, სადაც ფინელებმა ესპანეთს ქულა გამოჰგლიჯეს, უკეთეს კალათაში მოხვედრის ოცნებას კიდევ უფრო მეტი ბუნდოვნება შეჰმატა. ქვეყნის უპირველესს გუნდს ამ შესარჩევში სამი თამაშის ჩატარებაღა უწევს (სტუმრად ესპანეთთან და შინ საფრანგეთსა და ფინეთთან) და საფრთხე იმისა, რომ ნაკრები ასპარეზობას ბოლო ადგილზე დაასრულებს რეალურია.  ჩვენი გუნდისთვის (ერთ-ორ გამონათებას თუ არ ჩავთვლით) ფეხბურთი მუდამ ლოგიკური თამაშია, სადაც ძლიერი იგებს, სუსტი კი მარცხდება. საუკუნის დასაწყისში ფრანც ბეკენბაუერის სიტყვები რომ საქართველოს დარი გუნდები წელიწადში ერთხელ ისვრიანო - ჯერ კიდევ ძალაშია. 

ნაკრები დიდი ალბათობით ისევ ბოლო ან უკეთეს შემთხვევაში ბოლოს წინა კალათაში იქნება. ქეცბაიას და სფფ-ს სიტყვები რომ ამ შესარჩევში უნდა მოვმაზებულიყავით და თაობა წამოსულიყო სიტყვებად დარჩა, რადგან ევრო-2016 წლისთვის ჩვენი დაცვის ხაზს ახალგაზრდა არაფრით ერქმევა. ამ შესარჩევში დაცვის ხაზში ძირითადად ალეკო ამისულაშვილი, ზურაბ ხიზანიშვილი და დავით კვირკველია მოქმედებენ. 2016 წლისთვის ამისულაშვილი - 33-ის; ხიზანიშვილი 35-ის, ხოლო კვირკველია კი 36 წლისა იქნება. 

გუნდს, რომელსაც სადმე გასვლა უნდა გოლის გატანა მართებს. მოწინააღმდეგის კარისკენ უნდა გაიწიო, შეუტიო, ან ისეთი შემსრულებლები უნდა გყავდეს მეტოქის საჯარიმოში ნახევარ მომენტსაც რომ გოლად აქცევენ. ნაკრებს ბოლო წლებია ვერ ან არ უტევს, შემსრულებლების მხრივ დეფიციტია და ამ ყველაფრის გათვალისწიებით აქცენტი ნულზე თამაშსა და საკუთარი კარის უსაფრთხოებაზე კეთდება. ევრო-2016-ზე მოსახვედრად ჩვენ გუნდს მინიმუმ სამი-ოთხი ძლიერი ნაკრების დამარცხება უნდა შეეძლოს, რამდენად შეძლებს ამას მარად კონტრშეტევაზე მოთამაშე გუნდი ძნელი სათქმელია. 

პარიზში ჩვენმა უპირველესმა გუნდმა ამ შესარჩევში მეხუთე თამაში გამართა. ეკვატორი გადალახულია და ის პერიოდი დამდგარა ჩვენში ქვების შეგროვების ხანას რომ უწოდებენ. ისე ჩანს, რომ ორი მიზნიდან ასრულება არც ერთს უწერია. ვერც მესამე კალათაში მოხვედრას და ვერც ახალი თაობის წამოსვლას, რომელიც მთებს გადადგამს. ეგ კი არა დაცვაში ისევ ძველ გვარდიის იმედზე უნდა ვიყოთ. 

ვაჰიდ ჰალილჰოჯიჩი 

ბლოგ "დოქსოპულოს" გვერდი ფეისბუქზე 

Geofootball