Thursday, June 28, 2012

”გორდადან” ”მეტალურგამდე” - ხვალემ იფიქროს ხვალისა

ის უცნაური კლუბია, თავისი ახლო წარსულითა და მომავლით. ეს ის კლუბია, რომელიც პროფესიონალიზმთან მწყრალად არის. არადა იყო დრო, რომ საქართველოს ნაკრებს კარგ კადრებს უზრდიდა. ეს არის კლუბი, რომელსაც განვითარების სტრატეგია არ გააჩნია და რაღაცით ოკეანეში მყოფ უკომპასო გემს ჩამოჰგავს. უახლოსმა წარსულმა და უპასუხისმგებლო მფლობელმაც თავისი დაღი დაასვა, კლუბი რამდენჯერმე გადანათლეს ჯერ იყო და ნაღდი ქართული ძარღვიანი სახელი ”გორდა”  ”ოლიმპით” მერე კი ”მეტალურგით” შეუცვალეს. 

”მეტალურგი” დღევანდელი დღით - ”ხვალემ იფიქროს ხვალისა” პრინციპით ცხოვრობს. ამის დასტურად 2009 წელს ”ატლეტიკო პარანაენსესთან” პომპეზურად გაფორმებული ხელშეკრულებაც იკმარებს. ამ დოკუმენტის გაფორმებას, კოპაკაბანის პლაჟზე კლუბის ხელმძღავენელობის და მყვარებლების მთელი კოჰორტის განავარდება უძღოდა წინ. ბრაზილიეთა საპასუხო ვიზიტისა და სასტუმრო ”მეტეხში” თანამშრომლობის ხელშეკრულების გაფორმების ცერემონიალზე ისიც ითქვა, რომ ამით ”ოლიმპის” ცხოვრებაში ახალი ერა იწყებოდა.

თუმცა ის დიადი ხანა, ოდენ ალექს ფრაგასა და აკინოს რუსთავში ჩამოყვანით დასრულდა და შემდეგ აღარავის გახსენებია. თანამშრომლობის ხელშეკრულებამ კი კლუბის ოფისიში, ერთ-ერთ მტვრიან საქაღლდეში ჰპოვა უკანასკნელი განსასვენებელი.  

რუსთავის ”მეტალურგის” ფეხბურთელები
გაზეთ ”ლელოს” არქივიდან
რუსთავის ”მეტალურგი” - ეს არის კლუბი, რომლის აწ უკვე ყოფილმა ხელმძღვანელმა თბილისის ”დინამოში” დანიშვნისას ჟურნალისტების წინ კეკლუცად განაცხადა, მართალია ერთი წელი ”მეტალურგში” გავატარე, მაგრამ ჩემი გული ”დინამოს” ეკუთვნოდაო. როდესაც კლუბის დირექტორი დღენიადაგ სხვა გუნდში მოხვედრაზე ფიქრობს, ფეხბურთელს კლუბის ერთგულებას ვერ მოსთხოვ. 

”მეტალურგი” ის კლუბია, რომელიც ჩემპიონატში მუდამ ევროპაში გასასვლელი ადგილის მოსაპოვებლად იბრძვის, იქ გასული კი გაძლიერების ნაცვლად, გუნდიდან წამყვან ფეხბურთელებს უშვებს. ალბათ ამიტომაც არის რომ ევროთასებზე გასულს ყაზახეთის ”ირტიშის” მსგავს გუნდებთან უჭირს, ”აქტობეს” მსგავსებს კი ეჩაგვრინება. 

დარდიმანდობა და მედღეხვალიობა კიდევ ერთი რამიდანაც კარგად ჩანს - ბოლო ხუთი წლის მანძილზე, ”მეტალურგის” ხელმძღვანელობამ გუნდის მშობლიური არენა ორჯერ შეარემონტა. 2009 წელს ხარჯების შემცირების მიზნით სულაც მინდვრის საფარი აყარეს და ხელოვნური ხალიჩა დააგეს, მაგრამ სამი წლის შემდეგ რუსთავში ჩასულმა უეფას დელეგაციამ გუნდს ”ფოლადზე” უეფას ეგიდით ჩასატარებელი თამაშების გამართვის ნება არ დართო - მოედანი სტანდარტებს ვერ აკმაყოფილებსო.

”მეტალურგის” მენეჯმენტის ბედოვლათობაზე, ისიც მეტყველებს, რომ წელიწადზე მეტია, საფეხბურთო კლუბის ინტერნეტ გვერდი www.fcml.ge ერთგულ გულშემატკივარს მხოლოდ იმას აუწყებს, რომ საიტის რეორგანიზაცია მიმდინარეობს. 

დარდიმადი ”მეტალურგი” წელს ევროთასებზე გამოსვლას ალბანური ”ტუეტათი” იწყებს. ამ ბარიერის დაძლევის შემთხვევაში კი ჩეხურ ”პლზენს” შეხვდება. ”პლზენზე” ფიქრი ჯერ ადრეა. ჯერ ალბანური დაბრკოლებაა გადასალახი და მაგასაც რომ თავი დავანებოთ ”მეტალურგში” დღევანდელი დღით ცხოვრობენ.

ვაჰიდ ჰალილჰოჯიჩი

P.S. საფეხბურთო ბლოგ ”დოქსოპულოს” გააჩნია მისამართი ”facebook”-ის გვერდზე www.facebook.com/GEOFOOT - ბლოგის ერთგულ მკითხველს შეუძლია მოიწონოს აღნიშნული გვერდი და ის ოპერატიულად მიიღებს შეტყობინებას ბლოგზე ახალი სტატიების განთავსების შესახებ.

Tuesday, June 26, 2012

პელე ...


ფოთი. რკინიგზის სადგური. ადრე გაზაფხულის სიცივე. კუნაპეტი ღამე და რაღაცნაირი სიჩუმე, რომ დაგამშვიდებს და მოგადუნებს კი არა, პირიქით, ჩახმახივით შემართულს რომ გამყოფებს - თითქოსდა კაი რომ არაფერი უნდა მოჰყვეს. იმ პერიოდს ”მხედრიონისას” ვეძახით ჩვენში და ყველაზე მეტად კი ნგრევის, სიბნელის, გაუტანლობისა და ზოგადად დაცემის დრო იყო. ერიც დაეცა და კაციც სხვა დიაგნოზი არ სჭირია იმ დროს. 



მთელი საქართველო ჯართსა და მარგანეცს ეზიდებოდა ფოთის პორტში მაშინ. სად ეზიდებოდნენ ფოთის პორტიდან, ამაზე ზუსტ პასუხს მხოლოდ ქართული უშიშროება თუ გასცემს - რაკიღა ”კაგებეს” დაფოთლილფორმებიანი სამხედროები იცავდნენ ნავთსადგურსა და იქ ჩამომდგარ გემებს. ისე, ქართულის გარდა, რუსულ და თურქულ საუბარსაც მოისმენდით ვეებერთელა ამწე კრანების ხმაურის ფონზე და სავარაუდოდ, სწორედ იმ, რუსი და თურქი შუამავლების საშუალებით გაჰქონდათ საქართველოს სიმდიდრე სამშობლოთი მოვაჭრეებს. 

სხვათა შორის, იმ პერიოდში შეეჩვია ფოთის პორტს უკვე გვარიანად მოტეხილი, სადღაც სამოცი წლის ასაკის ჭაღარა მამაკაცი - ყავისფერი ”ზამშის” დუბლიონკა თითქმის გაუხდელად რომ ეცვა, სულ არ დაგიდევდა ნაცნობი იყავი თუ უცნობი: მოდიოდა და ”პატარა ფული მომეციო”, გთხოვდა. უარს თითქმის არავინ ეუბნებოდა - ჩვენი ”ნოდროა”, ერგებაო ...

მალე გავიგე ”ნოდროს” ვინაობა - ის კაცი აღმოჩნდა, ”ჩუკჩებს” რომ მეგრული ინგლისურად შეასაღა და დაასწავლა. გვარად ნოდია ყოფილა და ის ”ნოდროც” იქიდან მოდიოდა ალბათ. 

სამი-ოთხი საათი იქნებოდა, სამნი ვიდექით და ელმავალს ველოდებოდით. იმდროინდელ საქართველოში, მე რაც მინახავს და გამომიცდია, სამგზავრო საშუალებათა შორის, ელმავალი ყველაზე კომფორტული ალაგი იყო. სითბო, არცთუ მოუხერხებელი სავარძლები, ყოველგვარი გაჩერებებისა და სხვა ლიანდაგზე გადაყვანების გარეშე მოძრაობდა და სხვა რა არის ნორმალური მგზავრობა?! ეგ იყო, ამისათვის მხოლოდ ფულის გადახდა არ კმაროდა - რკინიგზის სისტემაში ან ”ბლატი” უნდა გქონოდა, ან მემანქანის ნაცნობი ყოფილიყავი, ანაც სადგურის რომელიმე პასუხისმგებელი პირისა.



ვდგავართ. ისინი ასე ოთხ-ხუთ მეტრში დგანან. ეწევიან და ჩუმად ლაპარაკობენ. მაინცდამაინც არც მე მაინტერესებს ისინი და არც იმათ მოუკლავთ თავი გამოცნაურების სურვილით ... უცებ, რომელიც უფრო დაბალი იყო, გულზე ხელი იტაცა და ნელ-ნელა, სხეულს აკონტროლებდა, ისე ჩაიკეცა. - დათკა, დათკა - ჩასძახა მეორემ. ხმაში აშკარა შიში გამოეხატა - გაგიმეორა კიდევ ხომ? 

ექიმზე, ვინმეს დახმარებასა და კაციშვილისთვის ხმის მიწვდენაზე ფიქრი ზედმეტი იყო. მივედი, ბევრი არაფერი შემიძლია, მაგრამ ფეხზე წამოვაყენოთ, სადგურის შენობაში ხელით შევიყვანოთ-მეთქი ... - არა იყოს, გამიარს - აშკარად ქუთაისური აქცენტით ამოთქვა ცუდად მყოფმა - მივეჩვიე უკვე. სუსტი იყო და პატარა. სხვას იმ სიბნელეში აბა რას შევამჩნევდი. 

- რავა ხარ დათკა - შეეკითხა ის, მეორე. უფრო მოსული, უფრო ხნიერი იყო.

- პერეუტამლენიეა, დათკა, პერეუტამლენიე - იმერეთში რომ ვიტყვით მოხვინცქილდაო, უკვე ისე იყო ავადმყოფი დათკა და მეორეს, კარგად მყოფ დათკასაც მოეშვა გულზე. 

- ე, ახლა შემიძლია ადგომა - თქვა იმან და წამოჯდა. ვინ აცალა, ვეცით ორივე და წამოვაყენეთ. ფეხზე რომ დადგა, კიდევ უდრო პატარა გამოჩნდა. ”მადლობა ჩემი ძმა”, მითხრა და ხელი ჩამომართვა - ფეხბურთი გიყვარს? 

იმხანად ჟურნალისტობა დაწყებული არ მქონდა, მაგრამ ფეხბურთის სიყვარულთან ამას რა ხელი ჰქონდა. 

- მეც შეგეკითხე რა ... - თავად გაეცინა - ხოდა, დათოია, ვარ ნოზაძე, პელე ... თუ გაგიგონია... 

დათო ნოზაძე როგორ არ გამეგო. ერთი რომ, ”სამტრედიის” გამთამაშებელ იყო და მეორეც, სანამ ჩვენთან დაიწყებდა თამაშს, ქუთაისის ”ტორპედოდანაც” ვიცოდი. ტექნიკური იყო ძალიან და პასიც მაგარი იცოდა. კისერში თავჩაგრულიო, ხომ გაგიგიათ, დაახლოებით ისე, ბეჭებში მოხრილი თამაშობდა. 

იმხანად სამტრედიელებს მოსკოვის ”ცეესკას” ლურჯ-თეთრ-წითელნარევი ფორმა ეცვათ - უფრო სწორად, თეთრ, წითელ ხაზებიან მაისურაზე ”დაყრილი” ლურჯი დიდ-პატარა ვარსკვლავებით. 

ნოზაძე რვა ნომერი იყო და თამაში მიჰყავდა. 

როგორც ხდება ხოლმე, როგორც მგზავრებს ჩვევიათ - ყველა მთისა და ბარისა მოვყევით. მაშინ აბა, ვის ულხინდა,. მაგრამ ფეხბურთელების მდგომარეობა განსაკუთრებულად სავალალო იყო. ოჯახში წასაღებ ფულს ვინ დაეძებდა, თავად ვერ ჭამდა საჭმელს. ბაზებზე და აღდგენა-სამედიცინო პროცედურაზე ხომ საერთოდ ზედმეტი იყო საუბარი.

უძნელესი პერიოდი ედგა ”სამტრედიასაც” - ჩაჩუა ჯერ არ მოსულიყო, ძველი პატრონებიდან და გულშემატკივრიდანაც აღარავინ შერჩა გუნდს. 

ის კი არა იმ ბნელ ღამეებში, სამტრედიის ეროსი მანჯგალაძის სახელობის სტადიონი კრიმინალების თავშეყრის ადგილად იქცა - სადაც კი დედამ შვილი დაწყევლა, ყველა სამტრედიის სტადიონის საყარაულო ოთახში დადგმულ შეშის ღუმელს მიეფიცხა. სიტუაციას ჟურნალისტ ჯემალ ჭიპაშვილის მონაყოლი ასახავს ნამეტანი კარგად და ამ ამბის გამო, დროებით გადავუხვევ მთავარ თემას ...  



”დასავლეთში მომიწია მივლინებამ. იმხანად, ფედერაციის გაზეთში ვმუშაობდი და მატჩების ინსპექტორადაც ვინიშნებოდი ხოლმე. გალში თუ ხობში ჩავედი მსაჯებთან ერთად. ადგილობრივი გუნდი სტუმარზე ძლიერი ვერ იყო, მაგრმა მასპინძლებს მოგების გარდა, არაფრის გაგონება სურდათ. მსაჯობა არ იყო ცუდი, თუმცა რაკი მათმა გუნდმა ვერ მოიგო, მსაჯ-ინსპექტორისათვის შარის მოდება რა სიძნელეს წარმოადგენდა და დაგვენთნენ - გამოუცვლელად, პირდაპირ ფანჯრიდან ჩავეყარეთ ვიღაცა მადლიანის ”ჟიგულში” (კარების გაღება ვინ გაცალა) და ასე გამოვასწარით სიკვდილს. იმ რაიონს კი გამოგვარიდა მადლიანმა, მაგრამ უფრო შორს ვეღარ წამოვალო, გვითხრა და ბოდიშით დაგვემშვიდობა. დავადექით ფეხით გზას და აბაშამდე არმისულებს გზაზე არ გადმოცვივდნენ? აბა, იქ ვაბარეთ კუპერის ტესტები და ვამხეთ რეკორდები - აბაშის სადგურამდე სულ ზოროს ცხენივით ტრიხინ-ტრიხინით ჩავედით.

ერთი შიში იქაც ვჭამეთ - ჩვენი მდევრები სადგურის ბაქანზე დავლანდეთ, მაგრამ თავად ვეღარ შეგვამჩნიეს და მალე წავიდნენ კიდეც. ღამდებოდა და უკვე - მშივრები, დაღლილები, უცხო ადგილას მყოფები არაფერს დავეძებდით, რამე ტრანსპორტი გამოჩენილიყო და თბილისამდე ჩამოგვეღწია. ყველაფერს ზედ ისიც დაემატა, წამოთოვა კიდეც - დიდ-დიდი ფანტელები მოდიოდა და ახლა ის გაგვიჩნდა სამწუხრად, რიკოთი არ ჩაკეტილიყო. იმ საღამოს მხოლოდ ის მოვახერხეთ, რომ აბაშიდან სამტრედიამდე ჩავაღწიეთ. სტადიონზე, ერთი ოთახიდან შუქი გამოდიოდა და გული მოგვეცა, ამდენი ხანია ფეხბურთში ვართ, სტადიონზე ნაცნობს როგორ ვერ გადავაწყდებოდით, სხვა თუ არაფერი, თოვლსა და ყიამეთში გარეთ დასარჩენად მაინც არ გაგვიმეტებენ-თქო ...

შევედით. შეშის ღუმელს რამდენიმე გაუპარსავი ახალგაზრდა შემოჯდომოდა. სითბო და აკუმულატორის ნათურა კი ალამაზებდა იქაურობას, მაჰრამ იმდღევანდელ მდევრებზე უკეთესი თვალით გვიყურებდნენო, ვერ დავიჩემებ ... რარა გავაგრძელო - პური, ყველი და ტყემლის საწებელი კი დელიკატესად შევირგეთ, მაგრამ სანაცვლოდ მსხვერპლის გაღებაც მოგვიწია: აქაოდა, სტუმრებს ეს ”ტელეგრეიკის” არაყი როგორ გაკადროთო, მარიხუანა შემოგვთავაზეს. ”აგერ თქვენს თვალწინ შეგიბზრიალებთ და შავი ზღვა თეთრად მოგეჩვენებათო” - გვითხრეს ღიმილით. თავი მოვიკალით და არაყი დავლიეთ. ცოტა გაკვირვებულნი კი დაგვრჩნენ - აბა, ჩვენ მოგვკლას ამანო, ჩაიცინეს და ჭიქები სულ ბოლო წვეთამდე გვაცლევინეს. ნეტა ის ”შებზრიალებული” აგვერჩია, იმ ”ტელეგრეიკისაზე” უარესი რაღა იქნებოდა” ...

ისევ ფოთში დავბრუნდები - სანადიროდ ყოფილიყვნენ დათო ნოზაძე და მისი მეგობარი. ძაღლი, დრათხაარის ჯიშისა, რუკზაკებს უჯდა და დარაჯობდა სადგურის შენობაში. 

სადღაც გამთენიისას, ექვსს კარგად გადაცილებული იყო. მოვიდა ის ჩვენი ელმავალი. მემანქანე გულმისავალი კაცი აღმოჩნდა და ყოველგვარი ჭინჭყლობა-ვაჭრობის გარეშე დაგვითმო ტრანსპორტის უკანა ნაწილი. 

სითბომ კი მოგვთენთა, მაგრამ საუბარი გავაგრძელეთ. დათოს გვარიანად ჰქონდა  აცრუებული გული ქართულ ფეხბურთზე. - არადა, სხვაც რომ არაფერი შემიძლია? აქ თუ დავრჩი, ჩამიარა გვერდზე ცხოვრებამ და ესაა. დროზე უნდა ვუშველო თავს. მერე სადღაც, ცხრა-ათი საათისათვის, როცა სამტრედიის რკინიგზის სადგურის ერთ-ერთ რაფაზე არყის ბოთლს ვცლიდით, ერთხელაც ალაპარაკდა საკუთარ თავზე: - და და სიძე მყავს ჰოლანდიაში. ექიმები არიან, სერიოზული დონის სპეციალისტები. ”ვიში პილოტაჟის” ოპერაციებს აკეთებენ. თუ მოიკიდეს ფეხი, აუცილებლად ჩავალ ევროპაში - ეგებამ გადავრჩე, როგორც ფეხბურთელი ...” 



მას მერე, ერთადერთხელ შევხვდი - ”სამტრედიისა” და ”ტორპედოს” იმ თამაშზე, 2-2 რომ დამთავრდა. ”სამტრედიიდან” დათო ჯანაშიამ გაიტანა ორივე და ”ტორპედოდან” მიხო აშვეთიამ. იდგა და გიორგი სუხიაშვილს ეძახდა. ღიმილით გადამეხვია - როდის ”ვიკატავოთ” მატარებლითო. 

... ეკლესიაში მყოფს ამოსვლია სული. ღმერთმა სასუფეველი დაუმკვიდროს - ნამეტანი ადრე წავიდა. წავიდა ისე, როგორც სხვა ბევრი ჩვენი თაობიდან - გვერდზე რომ ჩაუარათ   ცხოვრებამ. 

კონსტანტინე გოგიშვილი


Saturday, June 23, 2012

სიზიფეს აღმართს დამდგარი ”დილა”

ორშაბათს ნიონში კენჭი იყრება. ჩვენი კლუბებიც სიზიფეს აღმართს კიდევ ერთხელ დაადგებიან და კაცმა არ იცის სად ჩაიჩოქებენ. აქამდე სულ ასე იყო, იწყებოდა და იქვე სრულდებოდა. დიდხანს არც ისინი წვალობდნენ და არც ჩვენ გვაწვალებდნენ. დიდი-დიდი ორი ეტაპი გადაელახათ (იშვიათი გამონაკლისის გარდა) და მერე, ოდენ შიდა ჩემპიონატით ვკმაყოფილდებოდით.

შარშანდელივით ახლაც ოთხნი არიან. ორი ”ახალი” გუნდია საქართველოდან. თუმცა, თუ ქუთაისის ”ტორპედოს” ჩემპიონთა ლიგაც, უეფას თასიც და ინტერტოტოც დაჭაშნიკებული აქვს, გორის ”დილასთვის” ეს ყოველივე ჯერ ახალი ხილია. 8 წლის წინ იყო, გორის ”დილამ” ევროპაში რომ გააღწია და იქ ბულგარულ ”მარეკს” შეხვდა. ის თამაშები ვისაც ახსოვს ყველამ იცის რა და როგორ მოხდა. ბულგარულ ქალაქ დუპნიცაში (”მარეკი” იქიდან იყო) ნათამაშებ უგოლო ფრეს, თბილისში ”მიხეილ მესხზე” უსახური ბულგარელების მიერ კაიდარაშვილ-ბალაშვილის და კომპანიის 0-2 დამარცხება მოჰყვა.

ტოტალიზატორ ”აჭარაში” ძველი ”მეკუშეები” დღესაც იხსენებენ, როგორ ჩადიოდა ფსონს ”დილას” შინაურ კედლებში წაგებაზე ერი თუ ბერი ...



დღეს ”დილაში” სხვა ხალხის ჟრიამულია. საჯარო სამართლის იურიდიული პირი დაცვის პოლიციის დეპარტამენტია მისი პატრონ-მყვარებელი. ”დილას” შემთხვევაში ძნელია გაიგო სად მთავრდება პოლიტიკა და სად იწყება სპორტი. როდესაც ასეთი ყოვლისშემძლე პატრონი გყავს, ყველა გამადიდებელი შუშით გიყურებს. ნებისმიერი შენი წარმატება შენზე მეტად შენს პატრონ-მყვარებელს მიეწერება. ეს ბედისწერაა, რომელიც  ”დილას” მუდამ თან სდევს და იქამდე ვერ გაექცევა, სანამ მის უკან შინაგან საქმეთა სამინისტრო იდგება. ევროთასებზე ”დილას” მძიმე ტვირთის აწევა მოუწევს. ჯერ ერთი რომ უდიდესი იმედები და მასში ჩადებული რამდენიმე მილიონიანი ინვესტიცია უნდა გაამართლოს და მეორე საკმარისი ფეხი დაუცდეს, რომ ყველა საქართველოს თასის სამარცხვინო ფინალს გაუხსენებს. ამ ფინალზე ბევრი ითქვა და დაიწერა. ჩვენ ფეხბურთში პიერლუიჯი კოლინას დონის კაცი რომ იყოს, ამ ამბის მერე, ალბათ ლევან კვარაცხელიას მოედანზე მისვლასაც კი აუკრძალავდა მაგრამ ... ეს სხვა სიმღერიდანაა.

შეთამაშება, ურთიერთგაგება და მწრთნელები - მგონი ეს სამი რამ არის ”დილას” გამოწვევა. ფული პრობლემა არ არის, მაგრამ იმ ცნობილი რეკლამისა არ იყოს ყველაფერს ფულით ვერ იყიდი. ფულით შეიძლება, მაღალი დონის ფეხბურთელები იყიდო, მაგრამ რამდენად არიან მზად ამ დონის ტურნირისთვის და ამ ფეხბურთელთა შესათამაშებლად გია ცეცაძე და თემურ შალამბერიძე ამას ივლის-აგვისტო გვიჩვენებს.

და კიდევ, დღემდე კონკრეტული არაფერი თქმულა ”დილას” საევროტურნირო მიზნების შესახებ. განგებ არის ასე თუ არა არავინ უწყის. როდესაც მიზანი არ არის, მცირე წარმატება, უდიდეს მიღწევად ითვლება და ნებისმიერი წარუმატებლობის გამართლებაა შესაძლებელი.

ვაჰიდ ჰალილჰოჯიჩი

Monday, June 18, 2012

ცხოვრება როგორც სპექტაკლი

დღეს დავით ყიფიანის დაბადების დღეა, 
დიდი მეათე ნომერი 61 წლისა უნდა გამხდარიყო ...



დავით ყიფიანი 

მე ძალიან ბევრი რამე წამიკითხავს მასზე. თითქმის ყველაფერი რაც კი მისი ფეხბურთელობის პერიოდში იწერებოდა ... მერეც - როცა ფეხბურთელი აღარ იყო და მწვრთნელი გახდა. ვესწრებოდი მის პრესკონფერენციებს. ვხვდებოდი - ძირითადად ეროვნულ ნაკრებთან დაკავშირებულ სიტუაციებისას.

იგი ჩემი ბიჭობის ლეგენდა იყო - კაცი, ვის გამოც ფეხბურთი პატარაობის ლამაზ ზღაპრად და დიდობაში უზარმაზარ სიამოვნებად იქცა.

ჟურნალისტობა დავიწყე და რასაკვირველია, დავწერე მასზე. ვწერდი ხანგამოშვებით. ყველაზე დიდ წერილს ”კილიმანჯაროს თოვლიანი მთა” ერქვა, ყველაზე პატარას - ”იჯდა და ფიქრობდა” ... ”ოლიმპში” გამოქვეყნდა ორივე. იმას, პატარას ზურა გენგიურის დიდებული ფოტო ახლდა თან - ფიქრიანი, ლაზათიანი, სიგარეტის კვამლში გახვეული იჯდა ... იჯდა და ფიქრობდა ... სიმბოლური იყო ის კვამლიც - დარდივით დაჰხვეოდა. აკი უთქვამს გია გორგოძისთვის - ჩემს ტყავში ზისო ... ჩემზე ... ეს ჩემთვის ყველაზე დიდი ჯილდო იყო - რაც კი ჟურნალისტიკას მოუტანია ...

”ოლიმპში” ამოგვაკითხა ბატონმა გიამ. მოგვიყვა ბევრი რამე. ახლა წავალ და ორიოდე საათში აქ ამოვიყვანო. მარტო ამოვიდა ორიოდე საათში. გადაუფიქრებია. გული დაგვწყდებოდა, აბა, რა იქნებოდა. გორგოძე გულიანი კაცია. დაგვიჯდა და მოგვიყვა ყველაფერი - ვერიდან და მისი პირველი საფეხბურთო პრიზიდან ”ბუძელნიკიდან” დაწყებული, უკრაინის ცეკას მდივანით დამთავრებული. შერბილდა, შესხვაფერდა სიტუაცია. ინტერესმა გულისტკენა შეავიწროვა. საკვირველი კია, მაგრამ პირველად და უკანასკნელად ნორვეგიაში, 1999 წლის 29 მაისს დაველაპარაკე. მინდორზე ბოსკამპი უყვიროდა ჩვენს ფეხბურთელებს. ჩვენ მინდვრის გასვწრითა სკამზე ვისხედით: ”ბატონო დათო, მოგწონთ ეს ბოსკამპი?” - უხმოდ დამიქნია თავი. მოგვიანებით დაამატა: "ეგ კი კარგი მწვრთნელია, აქ რა გამოუვა არ ვიცი ...”

მისი ჩაცმის სტილი ... ბევრია ისეთი ადამიანი, კარგად რომ იცვამს. მდიდრულად, მოდურად, პეწიანად, სოლიდურად. იგი თან მაგრად იცვამდა და თან თითქოს გრძობდა სამოსს. სხვანაირად ატარებდა. გვიან,  მისი გარდაცვალებიდან კაი ხანი იყო გასული, მისმა უმცროსმა ძმამ, გოგლამ მითხრა - თეთრი, გაქათქათებული პერანგის გარეშე, სახლიდან როგორ გავიდოდაო.

ვუყურებ, ახლა გვარდიოლას, დი მატეოს, ვილაშ-ბოაშს ... მონტელასაც ... მოდების ჟურნალიდან ამომხტარნი გეგონებიან ბიჭები. არადა, ნამეტანი გალოკილები ჩანან. არ უხდება კოსტუმს კაფანდარა კაცი. კოსტუმი ყიფიანს უხდებოდა.

იური როსტმა დაწერა ძალიან კარგი წერილი ”ყიფიანი წავიდა-ო” ... გრძნობს ეგ კაცი ქართველებს. ოთარ იოსელიანზეც რომ დაწერა, მაშინ საბოლოოდ დავრწმუნდი. ის წერილი, კარგი პასაჟით იწყებოდა - არსებობენ ადამიანები, საკუთარი ქვეყნის, ერის სახედ რომ ითვლებიანო.

ბრუკლინში დავიჯერე ეს. ვინც კი საქართველოს იცნობს, ყიფიანზე, კოტე მახარაძეზე, ბუბა კიკაბიძეზე, რობერტ სტურუასა და ნანი ბრეგვაძეზე მეკითხებიან სულ.

ალბათ ამიტომაც თუ აქვთ ჩვენზე ასეთი წარმოდგენა - დარბაისელი, ლამაზი, ნიჭიერი და ჭკვიანი ხალხი ხართო.

18 ივნისია დღეს. ჩვენ რომ 18 ნოემბერი გვეგონა, ის 18 ივნისი. ზოდიაქო - ტყუპები. კიდევაც გაორებული ცხოვრება ჰქონდა. ცხოვრობდა ამ სამყაროშიც და მის მიღმაც. არაფერს ვართულებ - ასე იყო ნამდვილად. ვინც იცნობს - უამსიტყვოდაც იცის.

დასასრული კი უღვთოო, რომ ვამბობთ, მართლა ისეთი იყო. არ ერია მის სიკვდილში ღმერთი. ჩეხოვს უთქვამს 1903 წელს ”მხატ-ში” მისი ”ალუბლის ბაღი” რომ დაუდგამთ - დამიღუპა სტანისლავსკიმ პიესაო ...

დაახლოებით ასე იყო მისი ცხოვრების ბოლოც - დაღუპა იმ ავარიამ ის დიდებული სპექტაკლი - სპექტაკლი ერთი მსახიობისა.

კონსტანტინე გოგიშვილი

Sunday, June 17, 2012

ერთი თავი დაუწერელი წიგნიდან (ნაწილი 2) ...

უმცროსი ნოდარ ახალკაცის პრეზიდენტობის დროს იყო - ზოგადსაგანმანათლებლო სკოლებში ფეხბურთის გამასობრიობა ჩაიფიქრეს და სკოლბურთი გააჩაღეს. იმათ პიარი არ უჭირდათ, ყურადღებაც საკმარისი მიაქციეს და სანამ ქართული ფეხბურთის სახლში იყვნენ, თამაშობდნენ კიდეც ბიჭები და გოგონები სკოლბურთს. 

სკოლბურთი - 2011
ტყავის ბურთის პრიზი გამახსენა სკოლბურთმა. ალბათ, ბევრ სხვასაც ჩემსავით. ფეხბურთი ხომ ჩვენი ბიჭობისა და პატარაობის ერთი დიდი დღესასწაული იყო და თუკი ბიჭად ვარგოდი, ტყავის ბურთის პრიზზე როგორ არ უნდა გეთამაშა. 

იპოლიტე ხვიჩიას ფეოლა ხომ გახსოვთ? - ბონდო დოლაბერიძე, ე, ისეთი სისტემა იყო, ოლიმპიური, ”წააგე - წადი სახლში!” და ხომ გასაგებია, რამდენი და როგორი სიხარული და მწუხარება ახლდა იმ თამაშებს, ლამაზ სამკლაურად რომ დააჩნდა ჩვენს ბავშობას. 

ბავშვობიდან და ბიჭობიდან გამომდინარე თუ იყო, სხვაგვარი გემო, ფერი და სუნი ჰქონდა იმხანად ფეხბურთს. ტყუილად არ მიხსენებია დღესასწაული - კვირიდან კვირამდე თბილისის ”დინამოს” მატჩებს ველოდით. ამას გარდა, რაიონებში ვინც ვიზრდებოდით, ადგილობრივი კლუბი ხომ გვყავდა, საქომაგოდ და საგულშემატკივროდ. ზედაც ფეხბურთი სკოლაში: შესვენებებზე, დილით, გაკვეთილების დაწყებამდე, გაკვეთილების მერე და იმდენი გამარჯვება საქართველოს ნაკრებს, რამდენიც თქვენი მონა-მორჩილი მასწავლებელს გამოებუნძულებინოს პირველი გაკვეთილიდან - წადი ოფლი შეიშრე, მოწესრიგდი და მერე დაჯექი გაკვეთილზეო ... 

ვინ იცის რამდენი ფეხსაცმელი დახეულა, რამდენს გადაქექია ცხვირი - ბურთის თამაშს რომ გვიკრძალავდნენ, ქვით, ბოთლის საცობით, ფიცრის ნაჭრით და ვინ იცის, რით აღარ ვთამაშობდით ორკარას და სხვათა შორის, გვარიანადაც. სად იყო მეოთხე და მესამე ნომერი ბურთები - მეოცე საუკუნე იდგა, სამოცდაათიანი წლების ბოლო და ოთხმოციანების დასაწყისი და მაშინ რომ ვინმესთვის ეგ გეთქვა, სიდიდის მიხედვით დანომრილი ”მასტერსკი” ბურთები არსებობსო ... გიჟად თუ არ ჩაგთვლიდნენ, შენთან ბურთს მაინც არ გააგორებდნენ არასდროს, სიფრთხილეს თავი არ სტივა, ასეთ რაღაცებს რომ ბოდიალობს,  ვინ იცის, თამაშისას რა მოუვა თავშიო. ტყავის ბურთის პრიზზე ვლაპარაკობდი, დიდ-პატარა ბიჭურ სიხარულებზე და სისტემაც როგორი გვქონდა? ჯერ რაიონის პირველობა, შემდეგ - ზონალური (დასავლეთ საქართველოსი სენაკში ან ფოთში ”მალანიაზე” იმართებოდა) და თუკი აქედანაც გაძვრებოდი, მერე რესპუბლიკური პირველობა იყო. ასაკობრივი ჯგუფი სამი იყო. ”პატარებში” 9-10 წლის ბავშვები ანუ მესამე და მეოთხე-კლასელები გამოდიოდნენ, მეხუთე-მეექვსეკლასელები (11 და 12 წლის ბიჭები) ”საშუალო” ასაკის გუნდებს ადგენდნენ და მეშვიდე და მერვეკლასელები კი (13-14 წლის ბიჭები) ”დიდებში” გამარჯვებისათვის ეჯიბრებოდნენ ერთმანეთს. ტყავის ბურთის გათამაშებამ ბევრი სიხარული მაჩუქა-მეთქი ... ან კი რა შეედრება ბავშვობის შთაბეჭდილებებს. ამ შთაბეჭდილებებიდან ერთზე ახლა უნდა მოვყვე. უნდა მოვყვე სულ პატარა ბიჭზე, ბურთით უცნაურ ფოკუსებს რომ აკეთებდა და ასე ფოკუს-ფოკუს აცუცურაკებდა ნებისმიერ მეტოქეს.  

იგი დაახლოებით ჩემი თაობის კაცია, ოდნავ უფროსი. მიუხედავათ იმისა, ქართული ფეხბურთის უახლეს ისტორიაში ერთ უნიჭიერეს მოთამაშეთა შორის ირიცხება, მიმაჩნია, რომ ბოლომდე მაინც ვერ გაიხსნა. ბოლომდე ვერ აჩვენა ის, რისი შესაძლებლობები და გაქანებაც ჰქონდა. 

მე ჯერაც ”პატარებში” ვთამაშობდი. ის საშუალო ასაკის გუნდის კაპიტანი იყო. იმითაც დამამახსოვრდნენ, რომ რაღაცნაირი მწვანე ფორმები ეცვათ, მუქი, მოშავო, მოჟამული. ზონალურ ტურნირზე რამდენიმე მატჩი უნდა ჩაგვეტარებინა, დღეში თითო და ბუნებრივია, შემთხვევას არავინ უშვებდა ხელიდან, რათა ამ თითისხელა ბავშვის საფეხბურთო სპექტაკლი გვენახა. მართლა ძალიან დაბალი იყო, ჩვენზე, უმცროსებზეც დაბალი, მაგრამ რას თამაშობდა?! იმ დღეს უმცროსი ასაკის სენაკელებს (მაშინ ცხაკაია ერქვა) 6-0 მოვუგეთ და ჩვენი რაიონების საშუალო ასაკის გუნდების მატჩზე გავიქეცით, ერთი ტაიმი კიდევ რჩებოდა. რომ მივედით და ანგარიში ვიკითხეთ, ყველაფერი აშკარა გახდა - ცხაკაიელებს შური ეძიათ და მერე როგორ ... ნახევარი მეორე ტაიმი სათამაშო იყო და ჩვენი საშუალო ასაკი უკვე 1-7 მარცხდებოდა. 

5 ბურთი იმ ”პატარას” გაეტანა დიდი ათიანი რომ ეწერა ზურგზე. კიდევ ერთხელ დაჯილდოებისას შევხვდი - უმცროსი ასაკის ფეხბურთელთა შორის ყველაზე ტექნიკური მოთამაშის პრიზი გადმომცეს და დიდებულ ხასიათზეც ვიყავი, მაგრამ ალალად ვამბობ, საკუთარი სიხარულისთვის თითქმის არ მეცალა. ვუყურებდი, როგორ მოხვეტა იმ ბიჭმა ყველა ინდივიდუალური პრიზი, რაც კი სენაკის ალკკ-ს (ახალგაზრდობის ლენინური კომუნისტური კავშირი - რავარია?) ცისფერ ქების სიგელად დაებეჭდა: ბომბარდირისა, საუკეთესო მოთამაშისა, იმედისა და რა ვიცი, რისი არა ... 

მოგვიანებით, ჟურნალისტობისას რამდენიმე სტატიაც დავწერე მასზე - ერთზე (”სარბიელში” რომ დაიბეჭდა და ხალხის სიხარული ერქვა) ფოთის ”კოლხეთიდან” იმჟამინდელმა პრეს-ატაშემ ბიძინა დარჩიამ დამირეკა და მხოლოდ ფოთელთათვის დამახასიათებელი აქცენტით მითხრა: 

”მასეა, ძამია, ხალხის სიხარულია, აბა ვინაა, მაგას ენაცვალოს ჩვენი თავი-ო” 

გიორგი დარასელია
გიორგი დარასელიაზე ვწერ, ძუკუზე - იმ ციცქნა ბიჭის კვალობაზე გვარიანად რომ მოიმატა სიმაღლეში, მაგრამ ჩემი გადასახედიდან, 50 პროცენტითღა თუ მოახერხა საკუთარი დიდებული შესაძლებლობების რეალიზაცია. დღემდე მჯერა, პირველი სიდიადის ვარსკვლავი უნდა ყოფილიყო. 

კონსტანტინე გოგიშვილი         

Saturday, June 16, 2012

”ზესტაფონი” - გენერლობაზე მეოცნება ჯარისკაცი

ამთავითვე ვიტყვი - ევროთასებზე გასული ნებისმიერ ქართულ გუნდს ვგულშემატკივრობ. უშედეგო გულშემატკივრობა აგერ უკვე წლებია გრძელდება, მაგრამ ჩვეულება რჯულზე უმტკიცესი რომ არის მოგეხსენებათ. 

უეფას კენჭისყრაც ახლოვდება და ყველანი გულისფანცქალით ველით ვინ დაუპირისპირდება გამალებულ მზადებაში მყოფ ქართულ გუნდებს. გუნდები ფუსფუსებენ, ემზადებიან, მე კი ”ზესტაფონს” ვუყურებ. ჩვენში ყველაზე გამართულსა და დავარცხნილს. იმ ”ზესტაფონს” აგერ მეორე წელია ჩემპიონთა ლიგის კვართის იმერეთში ჩატანა რომ ამოუჭრია გულში. 

ფოტოზე ს.კ. ”ზესტაფონის” ფეხბურთელები
წყარო: ს.კ. ”ზესტაფონის” ფანკლუბის ვებგვერდი

ვუყურებ და ვერ გამიგია, ის ჯობია რომ ჯარისკაცმა გენერლობაზე იოცნებოს თუ ის, რომ საბანი იქამდე გადაიფაროს სადამდეც გაწვდება. 

შარშან ზაფხულის მერე ერთი აზრი არ მტოვებს - მგონია, ”ზესტაფონმა” განვითარების ერთი ეტაპი უკან მოიტოვა და ახლა ვერც წინ მიდის და არც უკან, სადღაც შუაშია გაჭედილი (ინფრასტუქტურის განვითარებას არ ვგულისხმობ). მგონია, რომ ამ ფორმაციის ”ზესტაფონის” მაქსიმუმი თბილისში ”შტურმთან” გამართული თამაში და ”ბრიუგესთან” ოთხიდან ერთი ტაიმის მოგება იყო. იმ თამაშებმა ერთი რამ დაგვანახა, ზესტაფონს გაძლიერება ესაჭიროებოდა, ვინაიდან და რადგანაც საშუალო ევროპული დონის გუნდების (ჩემპიონთა ლიგაში ათწელიწადში ერთხელ რომ ჩნდებიან და ქვეჯგუფის ფსკერზე ატარებენ დროს) გავლა ვერ შეძლო. კარგი თამაში ერთია, მაგრამ მთავარი ტაბლოა და სუსტმა ”შტურმმა” თუ ორი თამაშის ჯამში 3-1 მოგვიგო, მასზე ძლიერმა ”ბრიუგემ”  5 გაგვიტანა და ერთი ამდენიც რეალური საგოლე მომენტი შექმნა.

ზესტაფონი კი ამ თამაშების მერე უფრო დასუსტდა. კლუბი დატოვა საქართველოში ყველაზე წარმატებულმა მწვრთნელმა (გეგუჩაძე), გუნდიდან წავიდა ცენტრალური მცველი გიორგი ონიანი, საყრდენი ნახევარმცველები დაუშვილი და ძარია, გერმანიაში გააგრძელა კარიერა ნიკა გელაშვილმა, ჩემოდნებზე ზის შოთა გრიგალაშვილი, წასვლას ეშურება რატი წინამძღვრიშვილი. შევსება კი არც თუ ისე შთამბეჭდავია: გამოცდილი მაგრამ წონა და ასაკშეპარული დათო მუჯირი და ოდენ გაპიარებული აბაიომი ოვონიკოკო - სულ ეს არის.  

ფაქტია, ჩემპიონთა ლიგის ქვეჯგუფში მოხვედრის მოსურნე გუნდს ჩემპიონთა ლიგის თამაშების დაწყებამდე სამი კვირით ადრე მხოლოდ ხუთი მცველი ჰყავს განაცხადში. უცნაურობა კი ის არის რომ მარცხენა მცველის პოზიციაზე თამაში მხოლოდ ერთ ფეხბურთელს - ზაალ ელიავას შეუძლია და ღმერთმა ნუ ჰქანს, რომ მას რაიმე მოუვიდეს, კლუბში არავინაა ისეთი, ამ ადგილზე თამაში რომ შეეძლოს. დაცვის ცენტრში ჭარბწონიან საჯაიასა და ახალგაზრდა კობახიძეზე დაყრდნობა ცოტა სარისკო საქმე. ფაქტია ”ზესტაფონის” დაცვის ეს დუეტი (ონიანთან ერთად) ვერც საქართველოს დონეზე იყო გამორჩეული. რუსთავის ”მეტალურგის” დარად, გასულ ჩემპიონატში ”ზესტაფონმაც” 28 გოლი გაუშვა, მესამეზე გასულმა ქუთასის ”ტორპედომ” კი 25. ჩემპიონთა ლიგა კი მცველებს უფრო მაღალ მოთხოვნებს უყენებს, ისევე როგორც ნახევარდაცვას, სადაც გრიგალაშვილი ბურთზე მეტად სხვა გუნდზე უნდა ფიქრობდეს. მენთეშაშვილი და მუჯირი ასაკში არიან (მუმუ, საქართველოს ჩემპიონატში ვერ ატარებს თამაშებს ბოლომდე), ახალგაზრდა არც აფციაური ეთქმის, რომელიც ხან უქეიფოდ არის და ხან საქეიფოდ. გორგიაშვილი ახალგაზრდაა და ჯერ ლიდერობას ვერ აიღებს. წინ კი ნაკრებში თამაშს დანატრებული დვალია, რომელიც ბევრსაც დარბის, ბევრს იბრძვის, ბომბარდირიც გახდა, მაგრამ მარტო კაცისა და ჭამის ამბავია. 

26 ივნისს ”ზესტაფონი” შტრაუსის სამშობლოში მიდის, რათა ჩემპიონთა ლიგაში ვალსის საცეკვაოდ მოემზადოს. მე კი ისევ იმაზე ვფიქრობ, რომელი ჯობია - ჯარისკაცმა გენერლობაზე იოცნებოს თუ საბანი იქამდე გადაიფაროს სადამდეც გაწვდება. 

ვაჰიდ ჰალილჰოჯიჩი 
  

Monday, June 11, 2012

ერთი თავი დაუწერელი წიგნიდან (ნაწილი 1) ...

”შენი ჭირიმე, მარადონა!” - ყველაზე ხშირად ამგვარ ეპითეტს გაიგონებდით ეროსი მანჯგალაძის სახელობის სტადიონზე, როცა ზაზა ჯანაშია მორიგ გოლს გაიტანდა, მორიგ მაკრატელას შეასრულებდა ანაც მიუხედავათ დიდი მასისა, გაფრინდებოდა და ჩაწოდებულ ბურთს თავს შეაგებებდა.

ზაზა ჯანაშია და ანდრეი ტიხონოვი

რაღაცნაირად მალანდროს ფსიქოლოგია ჰქონდა - ფეხბურთი უდავოდ სიხარულს ანიჭებდა და უდიდესი კმაყოფილებითაც თამაშობდა, მაგრამ დისციპლინა, რეჟიმი, ვარჯიში, მისთვის მეტისმეტად მძიმედ გადასატანი და შესასრულებელი რამ იყო. არც ასრულებდა, გამუდმებული პრობლემები ჰქონდა და საქართველოში მხოლოდ მურთაზ ხურცილავამ, რუსეთში კი იური სიომინმა შეძლეს მისი რაღაც დონემდე მაინც მოთოკვა. 

განსაკუთრებით ის სათასო დაპირისპირება დაიხსომეს სამტრედიელებმა, შინ 2-0 რომ მოუგეს ”დინამოს”. ის შეხვედრა მართლა იფრინა ჯანაშია, გოლიც გაიტანა, ვერც დაამაგრეს და ტრიბუნაზე ხალხიც გადარია. 

არაერთხელ ყოფილა შემთხვევა, როცა კალენდარული მატჩის რეპორტაჟის ცქერის თუ მოსმენის მერე მავანი სამტრედიელი ქორწილში ან სხვა რამ წვეულებაში წასულა და თვალებისთვის არ დაუჯერებია ... ”ჯანო”, რომელიც ორიოდე საათის წინ მინდორზე დაქროდა, იმ წვეულების საპატიო სტუმრად ქცეულიყო და ისე გულიანად ჭამდა და სვამდა, დანაყრებულსაც მადაზე მოგიყვანდა. სხვათაშორის სამტრედიაში ზაზა ნამდვილად კომფორტულად გრძნობდა თავს - ამის დასტურად თუნდაც ის გამოდგება, რომ პირველი ოჯახი სწორედ სამტრედიაში შექმნა და ამით მთლად ღვიძლად ექცა ამ პატარა ქალაქის მაცხოვრებლებს. მოგვიანებით მოსკოვმა და იქაურმა სიტუაციამ თავისი დამართა მას და სამწუხაროდ, ის ოჯახი ვერ შეინარჩუნა. 

”დინამოსთან” დაპირისპირებაში გამარჯვება ხომ მეორედ მოსვლასავით უხაროდათ სამტრედიელებს, მათში განსაკუთრებულ კმაყოფილებას მოარული ხმები იწვევდა და სხვებზე მეტად პოპულარული კი ერთი ამბავი იყო, თბილისში, გასვლაზე 2-1 გამარჯვებას რომ მოჰყვა ....

ამ ამბის თანახმად, დამარცხებულმა დინამოელებმა გასახდელში დიდი დაკა-დაკა გააჩაღეს - მარცხში მთავარ დამნაშავედ მურთაზ შელია მიიჩნიეს და მანაც, რაკიღა ჯანი ხელს უწყობდა, ნახევარი გუნდი გალახაო ... 

განსაკუთრებით დრამატული ეპილოგი იყო - შელიამ მაგიდას ხელი დაავლო, ასწია და გასახდელის კუთხეში მიყრილ, ნაცემ თანაგუნდელებს ესროლაო ... 

ამ ამბავს იმიტომ ვიხსენებ, იმ ხანად ყველაზე პოპულარული იყო იმერეთში, თორემ მართალი გითხრათ, არც თავი ვიცი, არც ბოლო და არც ის, თუ ვინ მოყვა პირველად - სამაგიეროდ, საბოლოოდ გაეცა პასუხი ”ღიმილის ბიჭებში” დასმულ კითხვას: ერთი ტანკი ჯობია, თუ ორი ... 

პასუხი ცალსახაა: ტანკები არა, შელია ჯობია! 

მოგვიანებით, როცა ”სარბიელის” ჟურნალისტი გავხდი, საქმემ და საჭიროებამ ბევრჯერ შემახვედრა ზაზა ჯანაშიას. მაგრამ განსაკუთრებით ერთი შეხვედრა დამამახსოვრდა. ოჯახური მდგომარეობის გამო შვებულებაში გასული, ყველაზე ნაკლებად სამსახურიდან  ზარს ველოდი - კობა ინასარიძე მელაპარაკა და რედაქციაში მისვლა მთხოვა. მივედი. დავალება მარტივი და გასაგები იყო, როგორმე ზაზა უნდა დაგვეთანხმებინა ინტერვიუზე. 

ჩიტი ღირდა ბრდღვნად - ერთი რომ, ნაკრებს მყვირალა ჰოლანდიელის, იოჰან ბოსკამპის პერიოდი ედგა და ზაზა ჯანაშია კი სწორედ წინ დღის მოკვეთილი იყო გუნდიდან. ბოსკამპს მისი ვარჯიშთან დამოკიდებულება არ მოეწონა, ადრინდელი ცუღლუტობებიც დაუგროვდა და ისეთი იყვირა, დიღმის ბაზასთან ახლომდებარე ხეებზე მსხდარი ფრინველები ნაადრევად გადაფრინდნენ თბილ ქვეყნებში. 

რა შუაში ვიყავი? საქმე ის იყო, რომ მასმედიასთან ისედაც სიტყვაძუნწი ჯანაშია ერთხელაც შემოგვწყრა ჟურნალისტებს და ყოველგვარ ინტერვიუზე უარი განაცხადა. არ გაჭრა არც თხოვნამ, არც შუამავლობამ, არც მამუკა კვანტალიანის ”მეგრულმა ზარმა”. ბოლოს მოუფიქრებიათ, გოგიშვილი მაგის ცოლისძმასთან ახლობლობს და ეგება რამე შეძლოსო ... 

ზემოთ ზაზას პირველი, სამტრედიული ოჯახი ვახსენე. მის ცოლისძმასთან მართლა ახლობლური ურთიერთობა მქონდა, მაგრამ ბეგუნას (როგორც მას ვეძახდით) სახელი არასოდეს გამომიყენებია მანამდე. 

რაკი მდგომარეობა ასე დამძიმდა, ამასაც ვცდიდი - რა თქმა უნდა. რაც შეეხება ინტერვიუს გარეშე დიღმის ბაზიდან წამოსვლას, გამორიცხული იყო - ზაზა ჯანაშია ქვეყნის საუკეთესო ფეხბურთელად ვაღიარეთ. ეროვნულ ჩემპიონატში რატი ალექსიძე გახდა საუკეთესო მაშინ. როგორმე სანაკრებო შეკრების დასრულებამდე უნდა შეგვება ეჟვანი ჯანაშიასათვის, თორემ მერე გედია ქარისთვის მინდორში ... ბოსკამპი მისი გამომძახებელი არ იყო, ჯანაშიას ბოდიშის მომხდელი და ისედაც რა ხალისით მოიჩქაროდა სანაკრებო თავყრილობებზე, გეხსომებათ: ”ლოკომოტივიდან” მისი ავადმყოფობის ცნობები ლამის ყოველი სანაკრებო შეკრების წინ მოდიოდა. 

როგორც ახლა ვფიქრობ, სწორი სვლა გამოვიდა. არავითარი ახლობლობა არ დამჭირვებია და არც ”სამტრედია, სამტრედია მუდამ მზიანო” მიმღერია ...

პირდაპირ, გამარჯობის თქმისთანავე ვაჯახე - შენ საქართველოს საუკეთესო ფეხბურთელი გახდი და რომ არ ვილაპარაკოთ, მართლა მაგარი უხერხული იქნება-მეთქი ... 

სიხარული ვერ დამალა, რის უარი, რის ყოყმანი. დიღმის ბაზის ჰოლში დავსხედით და ...

ორგვედიანი ინტერვიუ გამოვიდა - სათაურში სიტყვა ”გენერალი” გამოვიყენე, იმხანად ასე ეძახდნენ რუსები. 

სიტყვამ სათაური მოიტანა და მამუკა კვანტალიანის რატი ალექსიძესთან (როგორც ეროვნული ჩემპიონატის საუკეთესო მოთამაშესთან) ნასაუბრების დასახელება უფრო დამამახსოვრდა. არც არასოდეს დამავიწყდება - ძალიან მაგარი, ინგლისური პრესისათვის დამახასიათებელი ორაზროვანი მიგნება იყო და იმიტომ ... 

იმ ინტერვიუს ”ჩემი ცხოვრება ჩემი ფეხებია” ერქვა და მე პირადად ასე აღვიქვამ: ერთი რომ ფეხბურთელის ცხოვრებას ფეხბურთელის ფეხები განსაზღვრავენ და მეორეც - კაცმა ”ჩელსიში” დაიწყო და სად დაამთავრა ... 

ათიანში მოარტყა მაშინ მამუკამ. 

სხვათა შორის, ჯანაშიასთან საუბრის დროს, იოჰან ბოსკამპი ჰოლში შემოვიდა, გადმოგვხედა, მისებურად გაიცინა, მე თვალი ჩამიკრა, ზაზას კი ენა გამოუყო ... 

იოჰან ბოსკამპი 
”ა ... უყურე ახლა ამას. ხომ გეუბნები, ეს მთლად ნორმალური არ არის. გიჟი მეგონა ჩემი თავი და ეს ჩემზე გადარეულია ვიღაცაა!” - ეს სიტყვები მსუბუქი მეგრული ინტონაციით წაიკითხეთ, ზედ ზაზას ალალად გაკვირვებული სახე დაურთეთ და სიტუაციის მთელ ტრაგიკომიკურობას იოლად აღიქვამთ. 

სიტუაცია კი ტრაგიკომიკური ნამდვილად იყო - ერთი რომ ბოსკამპი მართლა სასაცილოდ იჭყანებოდა და მეორეც - ქვეყნის საუკეთესო ფეხბურთელი ნაკრებიდან მოკვეთეს. 

სხვათა შორის, ამ ამბის გახსენებისას, არ შეიძლება გია ნემსაძისა და საქართველოს ნაკრების სხვა წამყვანი ფეხბურთელების დამსახურების, უბრალოდ კარგი საქციელის დავიწყება. ბიჭები მწვრთნელთან შევიდნენ და ჯანაშიასთვის პატიება სთხოვეს, მაგრამ ბოსკამპი ბოლომდე შეუვალი გამოდგა. 

კონსტანტინე გოგიშვილი 
   

Thursday, June 7, 2012

ხიზანას

შენ მაშინ სულ ახალგაზრდა, 19 წლის ბიჭი იყავი და ყველა იმედის თვალით გიცქერდა. დღესაც მახსოვს შენი თამაში ანკონაში. ჰიმნის შესრულებისას დაბნეული, მორცხვად, ოდნავ მორიდებული იდექი, გამოუცდელი ახალგაზრდა ბიჭი

http://www.youtube.com/watch?v=DYEpm7pkINU.

მაშინ შენ პირველ ნაბიჯს დგამდი დიდ ფეხბურთში, სადაც ბევრი წინაღობა გელოდა. 

ზურა ხიზანიშვილი

ისიც მახსოვს, როგორ მიცახცახებდა მთელი სხეული თამაშის დაწყებისას, მაგრამ თამაში დაიწყო თუ არა, მივხვდი, რომ ის დღე შენი იყო. აი, ხომ არის დღე, როდესაც ყველაფერი გამოგდის, ჰოდა, იმ დღესაც ხიზანას დღე ერქვა. მარჯვენა ფლანგზე კედელივით მდგარმა, ანჯელო დი ლივიოს გასაქანი არ მიეცი. იუვენტუს-ფიორენტინაში გამობრძმედილ მოწინააღმდეგეს ფეხი არ გაანძრევინე.

ის თამაში, როგორც უმრავლესობა, წავაგეთ. სიმართლე გითხრა, მე არ მჯერა კარგად თამაშისა და  წაგების, მაგრამ თუ ამქვეყნად კარგი თამაში და წაგება შეიძლება მაინც არსებობდეს, ეს სწორედ ანკონაში მოხდა. 

ასე მგონია, შენ, როგორც დიდი ფეხბურთელი, სწორედ ამ ადრიატიკის ზღვისპირა ქალაქში დაიბადე. 

მერე იყო ის, რაც ხშირად არ მომხდარა ჩვენს ფეხბურთში. ქართველი ტალანტით ლონდონის ”არსენალი” დაინტერესდა. ვიცი, ძნელია, როდესაც გუნდის სასადილო დარბაზში მარტინ კიოუნის და ტონი ადამსის გვერდით სადილობ და ისინიც თბილად, როგორც საიმედო პარტნიორს, ისე გიცქერენ. ისიც ძნელია, როდესაც არსენ ვენგერი შენთან მოდის და გეუბნება, რომ პრემიერლიგაში შენი იმედი აქვს - თბილისიდან კი კაკო ჩხეიძის წერილი მოდის და შენში უაზროდ დიდ თანხას ითხოვს. ძნელია, როდესაც ”არსენალში” თითქმის ჩარიცხული,  შედარებით უსახურ ”დანდიში” აღმოჩნდები. 

მე მახსოვს ფეხბურთის გულშემატკივრების რეაქცია ამ ამბავზე. მახსოვს, როგორ ყველა გვერდით დაგიდგა - უბრალო გულშემატკივარი თუ საფეხბურთო ჟურნალისტები. გახსოვს გაზეთი ”სარბიელი”? გახსოვს იმ პერიოდის ნომრები? შენით იწყებოდა და შენით მთავრდებოდა. ისიც გემახსოვრება, ბოლოს თბილისის ”ლოკომოტივთან” შენი კონტრაქტი რომ დაბეჭდეს და სიმართლე ყველას დაანახეს. მართალია, კაკო ჩხეიძე და ძლიერნი ამა ქვეყნისა გადაიკიდეს, მაგრამ ჩიტი ბრდღვნად ღირდა. 

ეს ამბავი კი არ ვიცი, გემახსოვრება თუ არა - რუსეთთან თამაშის მეორე დღეს მეგობრის მოსანახულებლად ჩემს ქუჩაზე მოსული, ეზოში შუახნის კაცებმა შეგამჩნიეს. სრულიად უცხო ხალხი შემოგეხვია და ქება-დიდებით და მადლობით აგავსეს. 

ამ ყველაფრის მერე ძალიან, ძალიან ბევრი წელი გავიდა. შენ უკვე ნაკრების ვეტერანი გქვია. პრემიერლიგაში თამაშიც მოასწარი, ულამაზესი ოჯახის შექმნაც და ახლა სამეზობლოში აგორებ ბურთს. ფაქტია, შენი კარიერის დაისი იწყება და ახლა შენგან ყველა სიბრძნეს და გამჭრიახობას ითხოვს. ამიტომაც შეგაბეს ნაკრების კაპიტნის სამკლავური და ფარის ყოჩად გაქციეს. 

წლები რომ გავა, ხალხი იმით გაგიხსნებს, რა გაგიკეთებია მინდორზე, როგორ გაუძეხი ნაკრებს და როგორ იბრძოდი ბოლომდე. 

არ დაგიმალავ, გუშინდელმა შენმა ინტერვიუმ:


ძალიან გამაკვირვა. ბევრი ვუკირკიტე მაგრამ ყველა მხრიდან ისე იკითხება, როგორც წერია. ამას რომ თავი დავანებოთ, როგორც ვიცი, ეს მანამდე სხვა ჟურნალისტსაც უთხარი და სთხოვე, არ დაეწერა. 

ზურა, სიყვარულით გეტყვი - ნაკრების მაისურით ფულის შოვნა ვერ არის მთლად კარგი გადაწყვეტილება. ნაკრების მაისურით ხალხის გულების მოგება უფრო ადვილია, ვიდრე ფულის მოგება და დამიჯერე, ჯერ დედამიწაზე არ მოჭრილა იმდენი ფული, ნაღდი გულშემატკივრის გულის მოგება რომ შეეძლოს. ჩვენს რეალობაში ვერ გამოდგება შენი ბლექბერნელი თანაგუნდელების წაქეზებით ნათქვამი ფრაზები. 

მამას ჰკითხე - თუ დააკლდა რაიმე, დიდი რაოდენობის ფულადი პრემიის ნაცვლად 81 წელს ხალხის ზღვა სიყვარული რომ მიიღო და დღემდე რომ მოჰყვება. იმ ამბის მერე ბარე 30 წელზე მეტი გავიდა, მაგრამ არის ღირებულებები, დრო რომ ვერაფერს აკლებს.  

შენ ახლა 30 წლის გამოცდილი ფეხბურთელი ხარ და ყველა როგორც ლიდერს, ისე გიყურებს. ახლა შენ უნდა აიყოლიო ეგ პატარა ბიჭები. მინდა ისევ ის ზურა მახსოვდეს, ჩემს ეზოში შუახნის კაცების შუაში მდგარი, მორცხვად რომ იღებდი კომპლიმენტებს ბრწყინვალე თამაშის გამო. 

ვაჰიდ ჰალილჰოჯიჩი

Friday, June 1, 2012

არა, მეგობარო!

იგი ჩემი უსაყვარლესი ფეხბურთელია და არა მხოლოდ ჩემი. იყო დრო, როდესაც მისი თამაშის სანახავად დავდიოდით საქართველოს ჩემპიონატზე. გაზეთებზე და ვებ-გვერდებზე ნაკრებში გამოძახებული ფეხბურთელების სიის გამოჩენისას პირველი ნახევარმცველების გრაფას ვუყურებდი და მის გვარს ვეძებდი. 

ლევან ყენია
წყარო: სპორტული გაზეთი ”ლელო”

ამას თავი დავანებოთ, ის აქ, ჩემს ქუჩაზე გაიზარდა და ჯერ კიდევ ბავშობიდან ვუყურებდი, ვაკვირდებოდი, ვიცოდი მისი ოჯახის, ახლობლების, მეგობრების შესახებ. 

უბრალო, თავმდაბალი, ჩუმი და მშვიდი. გამორჩეული ტექნიკითა და ბიძამისის მიერ გერმანიიდან ჩამოტანილი ნაკრების მაისურით სულ პატარა დასდევდა ბურთს. ”ბაიერნში” მოხვედრაზე ოცნებობდა. ფეხბურთი იყო და არის კიდევაც მისთვის ყველაფერი. მშობლები და ფეხბურთი, ეს ორი საფიცარი ჰქონდა ოჯახის შექმნამდე. სწორედ ფეხბურთის გამო იყო, რომ სკოლას თავი დაანება, მერე კი იმ დიდ აღმართს დაადგა ვარსკვლავობა რომ ჰქვია. თავში არასოდეს არაფერი ავარდნია. მეგობრებისთვისაც ისევ ის ყენო დარჩა. ნანატრმა გერმანიამაც ვერაფერი დააკლო. 

ახალი წლის მომლოდინე, თოვლიან თბილისში, არჩევნების დასაკვირვებლად ჩამოსული ჩემი გერმანელი მეგობარი შინ მოვიპატიჟე. გზად შევჩერდით და ყენიას სახლის ფანჯრები ვაჩვენე. ახლაც მახსოვს მისი გაოცებული თვალები - აქ ცხოვრობს ”შალკეს” ტალანტი?! ყბაჩამოვარდნილმა მკითხა. მერე ისიც რომ დავუმატე, რომ იქვე ეზოში მოწყობილ სტადიონზეც ხშირად აგორებდა ბურთს ბუნდესლიგის მომავალი ვარსკვლავი ლამის წნევა დაუვარდა. 

ფეხბურთის მოყვარული ჩემი გერმანელი მეგობარი ყენიას უბრალოებამ მოხიბლა და მის გულშემატკივრად იქცა. ტელეფონში დღესაც ვინახავ 2008 წლის 2 ოქტომბრით დათარიღებულ მისგან გამოგზავნილ SMS-ს "Levan Kenia just got on the pitch for his first Uefa cup match. Fred". 

მერე იყო ხანგრძლივი ტრავმის გამო დაკარგული ორწელიწადნახევარი. დრო ფიქრისათვის და სასწორზე დადებული კარიერა, ფიქრი იმაზეც, რომ ყველაფრისთვის ხაზი გადაესვა ... მაგრამ არ გატყდა. ამ პატარა ბიჭმა ისეთ გამოცდას გაუძლო, ბარე ორი დიდი ფეხბურთელი რომ ვერ აბარებს და დაბრუნდა.

ვისგან, ვისგან და ლევან ყენიასგან ცოტა უცნაური იყო გუშინდელი ამბავი. გულგატეხილია ყენო - ქეცბაიამ ნაკრებში გამომიძახა და არ მათამაშაო. ვიცი რომ ძნელია, როდესაც მოვლენ და გეტყვიან, რომ არ უნდა ითამაშო. მე ვიცი ეს რაც არის, პატარა რომ ვიყავი, სწორედ ამ სიტყვებისა და უფულობის გამო დავანებე თავი ფეხბურთს და ახლაც მახსოვს ის დღე, ის სიტყვები და ის მწვრთნელი, რომ მითხრა დღეს შენ არ ითამაშებო. ჰოდა ცხელ გულზე მეც ლევანივით მოვიქეცი - ავდექი და წამოვედი, მაგრამ იქ მასშტაბი იყო სხვა. მე ყენიას ნიჭის მემილიარდედიც არ მქონდა. არც ქეცბაია იყო ჩემი მწვრთნელი და რაც მთავარია, იმ გუნდს ”ნორჩი დინამოელის” დუბლების დუბლები ერქვა და არა საქართველოს ნაკრები. 

ყენიას ნათქვამი მე მაინც სუსტი არგუმენტი მგონია. ის რომ ”ლაციოს”, ”ბაზელის”, ბუნდესლიგის ან თურქული გუნდების სკაუტები მის ბედს 20 წუთში გადაწყვეტდნენ და ეს იქნებოდა მისი ამ გუნდებში გადასვლის თუნდაც მცირე წინაპირობა ნაკლებ დასაჯერებელია. ”ლაციოს” დარი გრანდები ფეხბურთელს მინიმუმ ნახევარი სეზონი აკვირდებიან, მასზე ყველაფერს იგებენ, მისი ხასიათიდან დაწყებული საყვარელი კერძებით დასრულებული და მხოლოდ ამის მერე ხდება გადაწყვეტილების მიღება. არც ის მგონია ძლიერი არგუმენტი, რომ ქეცბაიამ ის სულ სხვა გუნდში გადასვლის გამო დამალა, იმ გუნდში სადაც მისი ნაცნობ-მეგობრები არიან. არნემის ”ვიტესზეა” საუბარი. შუბის და ხალთის არ იყოს, ვერც ნიჭს დამალავ კაცი და ”ლაციოს” სკაუტებმა თუ ყენიას ნიჭის ნახვა ზალცბურგში ვერ შეძლეს, ინტერესის შემთხვევაში, შეუძლიათ რომში მიიწვიონ და იქ დააკვირდნენ. 

ერთიცაა, ნაკრები არ არის გამოფენა-გაყიდვის ადგილი. ყოველ შემთხვევაში არ უნდა იყოს არავისთვის, იქნება ეს ლევან ყენია თუ გიალო ჩხაიძე. ნაკრებში თამაში იმად მინდოდა, რომ ”ლაციოს” სკაუტები დამკვირვებოდნენო. არა, ვერა, არ გამოვა - არ ააქვს მნიშვნელობა ამხანაგურია თუ ძმაკაცური თამაში. იქ შენ შენი ქვეყნის ინტერესს იცავ, შენს უკან შენი გულშემატკივარია, რომელსაც ყველაზე მეტად ენატრება გამარჯვება და მოედანზე საომრად უნდა გახვიდე და არა ”ლაციოს” სკაუტების თავის მოსაწონებლად. 

ქეცბაია რა ხვითოცაა და დიპლომატიურობისგან რომ შორს დგას ეს საყოველთაოდაა ცნობილი. მასაც გაუკეთებია მსგავსები და ყენიას ულტიმატუმი არ უნდა გაუკვირდეს. ყენია ზრდასრული ადამიანია და თუ მართლაც უთხრა მწვრთნელმა, რომ ჯანმრთელ ბიჭს ფეხი სტკიოდა, მას შეეძლო იქ და ყველას გასაგონად ეთქვა, რომ კარგად არის. მაშინ ბურთი ქეცბაიას მოედანზე იქნებოდა. ახლა კი რაღაცით ბრძოლის მერე მუშტების ქნევას ჰგავს ეს ყოველივე. 

უცნაურობაა ისიც, რომ ყენომ რომელიც ფეხებს არასოდეს და არაფერში ზოგავდა, ახალგაზრდულ ნაკრებში წასვლაც იუარა. სადღაც ცინიკურად გამოუვიდა - ”ფეხის ტკივილის დიაგნოზი თუ დამისვეს, აბა ახალგაზრდულში რაღა მინდაო?”. მე კი მგონია, რომ აქაც შეცდა ლევანი. ვიცი, პოსტ-ფაქტუმ მშვიდად საუბარი ადვილია, მაგრამ ლევანს მარტივად შეეძლო ქეცბაიასთან ეს დაპირისპირება ახალგაზრდულ ნაკრებში გადაეტანა. გასულიყო მოედანზე, მოწინააღმდეგეები ეთრია, პრესა აელაპარაკებინა და მაშინ უკვე ქეცბაიას მიადგებოდა ჩრდილი, ასეთ ფორმაში თუკი იყო, თურქეთთან რატომ არ ათამაშეო. 

მე მგონი, ყენია ამ შემთხვევაში, მის ირგვლივმყოფთ დაუჯერა. დაუჯერა პირდაპირ, ყოველგვარი ანალიზის გარეშე, იქ ცხელმა გულმაც თავის ჰქნა და ...

ამ ამბავს მოგებული არ ჰყავს. აქ ყველამ წავაგეთ: ქეცბაიამაც, ყენიამაც, ლევანის მამამაც, ჟორა კიკნაძემაც და ჩვენც რიგითმა გულშემატკივარმა, რომელიც ასე ველოდით მის დაბრუნებას. 

ისეთი პირი უჩანს, ლევანის გარეშე, ალბათ კიდევ დიდხანს იქნება მოსაწ-ყენი!

ქეცბაიას საჯილდაო ქვა კი - ყენიაა. მან უნდა შეძლოს და ყველას დაგვანახოს, რომ შეუძლია პირადი წყენა გვერდზე გადადოს, საკუთარი კარიერიდან მსგავსი შეცდომები გაიხსენოს, ყენოს ტყავი მოირგოს და ყველას აჩვენოს, რომ შესწევს მოლაპარაკების და პრობლემების მოგვარების უნარი. 

ვაჰიდ ჰალილჰოჯიჩი  

საფეხბურთო ინტელექტი


- კანტონა გამახსენდა ...
- ვინ?
- კანტონა რა ...
- მსახიობი?
- მსახიობი მერე გახდა, იქამდე მაგარი ფეხბურთელი იყო.
- ვაა, ეგ არ ვიცოდი.
- როგორ? ფეხბურთი საერთოდ არ გიყვარს?
- კი, მიყვარს, მაგრამ არ ვუყურებ.
- უცნაურია ...
- ჰო, ვიცი, მე უფრო გამორჩეული საფეხბურთო მოვლენები მამახსოვრდება.
- მაშინ ზემოთ აწეული საყელოც უნდა გახსოვდეს.
- უი, ეგაა კანტონა?
- კი, ”მანჩესტერის” ლეგენდარული თავდამსხმელი.
- ჰო, ეგ კი ვიცი, ტრიბუნაზე რომ აუვარდა ვიღაცას.
- მხოლოდ მაგით გახსოვს კანტონა? აფსუს ...
- ხომ გითხარი, გამორჩეულ ამბებს ვიმახსოვრებ ხოლმე.
- აბა შენ პაოლო დი კანიოც გეცოდინება ...
- პირველად მესმის.
- ფაშისტი იყო, მაგარი გიჟი ...
- ვერ გეტყვი, სახეზე მეცოდინება
- ახლა მაგის სურათს ჯიბით ნუ მატარებინებ, თუ ძმა ხარ ...
- ფაშისტობის მეტი არაფერი გაუკეთებია?
- გააჩნია, შენ გაკეთება უფრო გაინტერესებს თუ გაფუჭება ...
- ფაშისტი ერთი ის ვიცოდი, იტალიელი ...
- მგონი ერთიდაიგივე ადამიანზე ვლაპარაკობთ.
- წამდაუწუმ მწვრთნელებს რომ ეჩხუბებოდან ახალგაზრდობაში, ეგა?
- მგონი, ეგ უნდა იყოს ...
- ვიცი, როგორ არ ვიცი, გოლი რომ უნდა გაეტანა და ბურთი ხელში დაიჭირა.
- მართალი ხარ. ეგაა ...
- გეუბნები, ეგეთ ამბებში, ძალიან ძლიერი ვარ-მეთქი.
- ქართული ფეხბურთი გიყვარს?
- კი. ძალიან.
- აბა ქეცბაია გეცოდინება ...
- რამდენი წლისაა?
- აუფ ...
- ქეცბაია ... ქეცბაია ... ეტყობა ეგრე ძალიანაც არ მიყვარს ქართული ფეხბურთი ...
- ნუ გადამრევ, ქეცბაია როგორ არ იცი?!
- რა ვქნა, მოგატყუო?
- არც გოგუა არ იცი?
- გოგუა ის არაა, ქეცბაიას რომ ეჩხუბა?
- აკი, ქეცბაია არ ვიციო?
- უი, ქეცბაიაც მცოდნია: ეგ ხო ისაა, კობიაშვილს რომ გაებუტა ...
- ვახ, მაოცებ, კობიაშვილიც გაგიგია?
- კი, კობიაშვილი როგორ არ ვიცი, გერმანელ მსაჯს რომ დაარტყა. ეგ და ყენია ერთად თამაშობდნენ სადღაც.
- ყენიაზე გაიჭედე მგონი.
- როგორ გეკადრება ... შემახსენე, პირველად ვინ მკითხე ქართული ფეხბურთიდან?
- ქეცბაია ...
- ჰო, ქეცბაიამ და ყენიამ რომ ერთმანეთს ...
- აუ კარგად იყავი რა ...
- კარგად, მაგრამ ... რა ეწყინა ნეტავ?!

ფუტ ბოლი

დროს შეჭიდებული დუშან უჰრინები


დუშან უჰრინი უფროსი
დუშან უჰრინი უმცროსი
გიხაროდენ, გადაწყდა, ჰურაა!!! - როგორც იქნა, თბილისის ”დინამოს” მთავარი მწვრთნელი გამოუჩნდა. გაჭირვებით, მაგრამ მაინც გადაწყდა, რომ თბილისი ”დინამოს” მომავალი სეზონიდან ჩეხური დუეტი უხელმძღვანელებს. დაპირებული გერმანელი მთლად ვერა, მაგრამ გერმანელის მეზობელი ჩეხები კი მართლა ჩამოვლენ. მამა-შვილი დუშანები და უჰრინები. გამოდის, ჩინელების ფრთიანი ფრაზა ერთ მდინარეში ორჯერ შესვლის შესახებ მამა უჰრინზე არ ვრცელდება. ალბათ არც წლები, თორემ აბა როგორია 70 წელს მიტანებული კაცი აიბარგო და ისევ საქართველოში წამოხვიდე; თან ისეთი საქმე ითავო, რაც მთავარ მწვრთნელობაზე მეტ ენერგიას მოითხოვს. ჩვენში მაგ ხნის ხალხს რომ ვუყურებ, სამსახური კი არა, კარგ შემთხვევაში შვილიშვილებს ასეირნებენ ან ”ბესედკაში” დომინოს რახუნში ატარებენ დროს. ჩეხეთში კი დუშან უფროსის კბილა კარელ ბრუკნერს ფეხბურთის ასოციაციაში პრეზიდენტის მრჩევლის ნაკლებ აქტიური და საპატიო პოსტი უჭირავს. 

მამის ამბები ვიცით, ვიცით რომ 1996 წელს ძალიან მაგარი ჩეხეთის ნაკრები ჩამოაყალიბა და ლამის გერმანიაც დაჩაგრა. აი მერე კი პურისჭამა აერია და ვერც ერთ გუნდში ვერ მიაღწია წარმატებას. უფრო სამხრეთის ქვეყნებს დაეძალა და ბევრი ვერაფერი. ამ ხუთი წლის წინათ აქაც გვყავდა. ”დინამოც” ბოლოს მან გვიჩემპიონა, მაგრამ ევროპაში ისეთი დაგვმართა ... ვენის ”რაპიდს” სულაც არ შევეცოდეთ და 0-8 გადაგვიარა. კიდევ ის ვიცით, რომ სიწყნარე უყვარს, ცოტა ალკოჰოლზეც არ არის უარზე და გულკეთილიცაა, ბოლო თვის ხელფასად აღებული 8000 ევრო სულ დიღმის ბაზაზე დატოვა, მერე პენსიაში გავიდა და ... საფეხბურთო ეშმაკებმა მაინც არ მოასვენეს, ჯერ სლოვაკეთში ამოყვინთა და ახლა პრაღა-თბილისის ბილეთი უჭირავს ხელში.  

მგონია, მამა დუშანი ”რუხი კარდინალი” იქნება. ადრეც ასე იყო. ”მარსელის” დამმარცხებელ შვილ უჰრინზე რომ ჰკითხეს, არ დაუმალავს და პირდაპირ თქვა - თამაშის წინ ტელეფონზე დიდხანს ვისაუბრეთ და ”მარსელის” თამაშები დეტალურად გავურჩიეო. უმცროსი დუშანი ალბათ საქართველოშიც ბევრს მოუსმენს მამას. მით უმეტეს, მამამ ”მარსელზე” მეტად აქაურობა უფრო იცის. შვილზე კიდევ ის ვიცით, რომ რუმინეთში კარგი რეპუტაცია ჰქონდა, შემტევი ფეხბურთი უყვარს და წესიერი კაცია.  ფრთხილი ოპტიმიზმის საფუძველი კი გვაქვს, მაგრამ უმცროს უჰრინს ერთდროულად ბევრ რამესთან მოუწევს გამკლავება. ალბათ იცის, რომ მისმა წინამორბედებმა მეტნაკლებად სამი-ოთხი თვე დაჰყვეს დაკავებულ თანამდებობაზე. დინამოს ბაზის და სტადიონის გაკოხტავება სულაც არ ნიშნავს კლუბის მენეჯმენტში დალაგებულ სიტუაციას. იცის, რომ ფიფია ცოტათი ექსცენტრული, ეგოისტური და საკუთარ თავში ზედმეტად დარწმუნებული კაცია, კაცი, რომელიც ეჭქვეშ აყენებს ყველას და ყველაფერს, ასჯერ ჭრის და ერთხელ ზომავს, დღემდე ამაყობს იმით, რომ სარატოვის ”სოკოლი” მარტომ შექმნა და სჯერა, რომ ”დინამოშიც” მოახერხებს ამას. ”დინამო” ფაქტობრივად თავიდან არის ასაწყობი, დაცვა დაიშალა, მეკარე მიდის, ნახევარდაცვაში ურევენ, თავდასხმა მოედანზე კი არა, ქაღალდზეც არ არსებობს. სპორტული დირექტორი მოდის და ვეღარ მოვიდა. 

და კიდევ, დუშან უმცროსს დროსთან მოუწევს შეჯიბრი. ”დინამოს” მეორე წარუმატებელ  წელს არავინ აპატიებს. წელი კი არა, ალბათ პირველი სეზონის ჩაგდების შემთხვევაშიც გაუშვებენ. 

ფიფია კი შეცდომებზე სწავლობს. გარსიას ვადაზე ადრე გაშვების გამო ერთი წელი არაფერში უხდის ფულს და დუშანთანაც რომ იგივე არ განმეორდეს, მასთან ერთწლიანი კონტრაქტი დაიდება. 

დუშან უჰრინ უმცროსს არავინ არაფერს უწუნებს, მაგრამ მოფერიანებულ, მომძლავრებულ და მოფულიანებულ დინამოს უკეთესი მწვრთნელი არ აწყენდა, თუმცა, როგორც ჩანს, ფიფიას მხოლოდ რუსეთში აქვს საფეხბურთო კონტაქტები, იქ პროკურატურა ეძებს, ევროპაში სხვისი დახმარებით უნდა გავიდეს და იმ სხვამ კი უჰრინების მეტი ვერავინ მოიძია.    

ვაჰიდ ჰალილჰოჯიჩი