და თქვა ბოსკამპმა ...

მას მერე ბევრი რამ შეიცვალა, ბევრი რამ ხელმისაწვდომი და ცნობილი გახდა და ბუნებრივია, არც ვიტამინიზირებული და დატკბილული წყალი GATEWAY-ია ვინმესთვის ახალი აღმოჩენა. 

იგი ნაკრების სამსახურში პირველად იოჰან ბოსკამპმა გამოიყენა და მეტად მკაფიოდ მახსოვს, როგორ გაუბედავად ვსინჯავდით ჟურნალისტები ფორთოხლისფერ სითხეს - რომელსაც სასწაული უნდა მოეხდინა ფეხბურთით გამოფიტული მოთამაშეების სხეულებში. 

აი, ასეთ სისტემაში ვცხოვრობდით. რკინის ფარდა მარტო იმაში კი არ გვიშლიდა ხელს, NBA და NHL ტელევიზორში გვენახა, უბრალოდ ვიტამინიზირებული წყალიც აღმოჩენა იყო ყველასთვის (არ შეიძლება, არ გაგახსენდეს ნუგზარ შატაიძის მოთხრობა, ”ამერიკული ჰაერი”, როცა გონებაგამჭრიახი თბილისელი ბიჭი, ამერიკული მოტოციკლის საბურავებში ღამით ჩატუმბულ პლეხანოვურ ჰაერს დილით ამერიკულად ასაღებდა და უბნელებს ოც კაპიკად ასუნთქებინებდა.)  

ბუნებრივია, ყველასათვის საინტერესო იქნება ქართულ საზოგადოებაში აგრერიგ პოპულარული ბოსკამპური ”ჯორჯიან მენტალიტეტ დებილ” გამოთქმის წარმომავლობა. 

სანამ იმაზე ვისაუბრებ, თუ როგორ შვა ჩვენი ფეხბურთის ”იოჰანე მრისხანემ” ეს ფრაზა, იმაზეც უნდა ითქვას, აქვს თუ არა ადამიანს უფლება, ასე ცალსახად და კატეგორიულად გამოუტანოს განაჩენი ერს - იქნება იგი ქართველი, უკრაინელი, ჰოლანდიელი თუ სურინამელი ... 

რა თქმა უნდა - არა! უბრალოდ, თანდაყოლილმა სიფიცხემ სიჭარმაგეშიც დააღალატა მყვირალა ჰოლანდიელი და წამოროშა ის, რასაც უბრალო და ტევადი სიტყვა უზრდელობა იტევს. 

მოგვიანებით, ამერიკაში დაბერებულმა ქართველმა ემიგრანტმა მითხრა, რომ სტატისტიკურად რიგითი ამერიკელი დიდებული ვინმეა და თუკი გამონაკლისი შემხვდება, ათიდან ცხრა შემთხვევაში ჰოლანდიური წარმოაშობისა იქნება. 

ამ მხრივ, დიდი გამოცდილებით ანუ ჰოლანდიელებთან ხშირი ურთიერთობით ვერ დავიკვეხნი, მაგრამ ბოსკამპის საქციელი კი ნამდვილად ჰგავდა მედიდური, ზემოდან მაცქირალი კაცისას. სავარაუდოდ, ჰოლანდიაშიც იციან, ხანდახან ენაზე კბილის დაჭერა რომ არის საჭირო, მაგრამ ჩვენმა საფეხბურთო მისიონერმა დაივიწყა ეს. 

მას ახალგაზრდობაში ნაჯახს ეძახდნენ - თამაშის მეტისმეტად ხისტი მანერის გამო და ეტყობა, ეს ხასიათშიც გადაუვიდა. 

ახლა კი ფრაზაზე, რომელიც ნორვეგიაში, ოსლოს აეროპორტში დაიბადა და რომლის შემოქმედებიც ბოსკამპზე მეტად ჩვენივე დელეგაციის წევრები იყვნენ. 

იდგა 1999 წლის მაისის ბოლო დღე. ვიდექით ავტობუსში, რომელსაც თვითმფრინავის ტრაპამდე უნდა მივეყვანეთ. ჩვენ განწყობას მხიარული ნამდვილად არ ეთქმოდა - ნორვეგიელებთან 0-1 წააგო საქართველოს ნაკრებმა. 

ავტობუსი იდგა ათი, თხუთმეტი, ოცი წუთი ... მიუხედავად იმისა, შეყოვნების მიზეზი ნახევარზე მეტმა მგზავრმა არ იცოდა, მაინც ყველა ჩუმად იყო. რეისი ჩარტერული გახლდათ და დროის გამო არავინ შფოთავდა. 

ბოლოსა და ბოლოს რას ვუდგავართო, იკითხა ვიღაცამ. ფეხურთელები ”DUTY FREE”-ში რაღაცას ყიდულობენ და მოვლენ ახლავეო, პასუხი ნაკრების ადმინისტრატორმა გასცა. მოვიდნენ ბიჭები, ავტობუსი კვლავ მორჩილად დგას. 

მოსალოდნელი კითხვისაგან თავის დაზღვევის მიზნით, ადმინისტრატორმა ერთხელაც გამოაცხადა - ორი კაცი გვაკლია, ხომ ვერ დავტოვებთ, დაველოდოთო ... 

გავიდა კიდევ ათი-თხუთმეტი წუთი და ერთი კაცი - ტელევიზიის ჟურნალისტი შემოგვიერთდა. 

”სადაა მეორე?” - ჰკითხეს მას. 

”დარჩენა გადაწყვიტა. აღარ ბრუნდება საქართველოში. აქეთ არ გადმოსულა ...” - უპასუხა იმან. 

ე, მაშინ იყო, ბოსკამპმა რომ იკითხა - რა მოხდა, რაში იყო საქმე, რა პრობლემები შეგვექმნაო ... 

სრული პასუხი გასცეს - ფეხბურთელები ლუდს ყიდულობდნენ, ეს ჟურნალისტი კი მეორეს ელოდა, მაგრამ მან ნორვეგიაში დარჩენა გადაწყვიტაო ... 

საერთოდ, ბოსკამპს ხშირად ჰქონა პირი ღია - ან იცინოდა, ან ყვიროდა. იქ ერთხელაც დააღო - უფრო, ყბა ჩამოუვარდაო, რომ ვიტყვით, ისე იყო ... 

ჰოდა მაშინ თქვა - ჯორჯიან მენტალიტეტ დებილ! 

ჩამოვედი და დავწერე ”სარბიელში”. 

ფრთიანი ფრაზა გამოვიდა - ხალხმა აიტაცა და ათი-თორმეტი წლის მერეც იხსენებენ ხოლმე სოციალურ ქსელებში, ფორუმებზე, საგაზეთო რეცენზიებშიც იმეორებენ. 

ვერ ვიტყვი, რომ გვიხარია, მაგრამ იმასაც რომ არ ვაკეთებთ, სხვას ჩვენზე ასეთი რამ არ ვათქმევინოთ?! 

რას გაიგებ ”ჯორჯიან მენტალიტეტისას” ...

სწორედ ოსლოს აეროპორტში იყო, კახა კალაძემ რომ დამაბარა დიდი თხოვნა ჟურნალისტებთან და საერთოდ ყველა იმ ადამიანთან, ვისთვისაც ქართული ფეხბურთი და საქართველოს ნაკრები, რამეს მაინც ნიშნავდა (მისი სიტყვებია და სულ მახსოვს). ბოსკამპი სერიოზული მწვრთნელია და ყველას ვთხოვ, როგორმე შევინარჩუნოთ, ეს ის კაცია, აუცილებლად სწორ გზაზე რომ დააყენებს საქართველოს ნაკრებსო ... 

თუმცა, ”ვისთვისაც კი საქართველოს ნაკრები რამეს ნიშნავს” და თუნდაც ოდნავ ჩახედულია ქართულ ფეხბურთში, კარგად იცის, როგორ განვითარდა სიტუაცია, როგორ დაამთავრა ჰოლანდიელმა საქართველოს ნაკრებსა და თბილისის ”დინამოში” კარიერა. 

ბოსკამპზე საუბარს იმით დავამთავრებ, რომ მოგვიანებით, უკვე ”ოლიმპის” ჟურნალისტობისას, ერთხელაც ვცადე მასთან გასაუბრება - ის დრო იდგა, ფიფა-უეფამ ქართული შოთის უსაშველოდ მოყვარული ბელგიელი მეკარე დენი დონტის სასარგებლოდ გარკვეული თანხის გადახდა გადაუწყვიტა ”დინამოს” ... 

ბუნებრივია, საინტერესო იქნებოდა იოჰან ბოსკამპის კომენტარი - ბელგიელი ხომ მან ჩამოიყვანა ჩვენში. დავუკავშირდით, გვიპასუხა და როგორც კი გაიგო, რომ ზარი საქართველოდან შეუვიდა, იყვირა: 

”არ ვილაპარაკებ საქართველოზე. ქართულ ფეხბურთში მაფიოზები არიან!” 

ასეთი შთაბეჭდილება დავუტოვეთ. მისი რა ბრალია ... 

კიდევ კარგი, გია გეგუჩაძემ მაინც შეინარჩუნა მასთან კარგი ურთიერთობა. 

                                                                                                                

კონსტანტინე გოგიშვილი