Wednesday, December 19, 2012

ილია III და ჩემპიონთა ლიგის ჰიმნი ზესტაფონში



პოლიტოლოგია სოციოლოგიური მეცნიერების ერთ-ერთი დარგია. ის მმართველობას შეისწავლის. შეისწვალის ხელისუფლების შტოების მუშაობას და თანაარსებობას. მარტივი სიტყვებით რომ ითქვას, ძველი საბერძნეთიდან დღემდე მმართველობის სამი სტილი არსებობს: 1. ქვემოდან ზემოთ; 2. ზემოდან ქვემოთ; 3. ქვემოდან ზემოთ და პირიქით. 

პირველ შემთხვევაში ხალხი მმართველს 4-5 წლით ირჩევს და ამ დროის მანძილზე ხალხს ხმის ამოღების უფლება მაშინაც კი არ ააქვს, მმართველმა სულ რომ ქვეყანა დააქციოს. სხვანაირად ამ მმართველობას ავტოკრატია ჰქვია და, შორს არ წავალ - ჩვენს სამეზობლოში გავრცელებული სენია. 

მეორე შემთხვევა, ძვირია მაგრამ იდეალური. მმარველს 4-5 წლით კი ირჩევენ, მაგრამ ის ხალხის დაუკითხვად ნაბიჯსაც არ დგამს. ყველა საკითხზე ხალხის აზრს ითვალისწინებს და ასეთი ფუფუნების უფლებას დღემდე მხოლოდ შვეიცარია აძლევს საკუთარ თავს. 

მესამე შემთხვევა კი ყველა დემოკრატიულ ქვეყანაშია გავრცელებულია. მმართველი ხალხს აზრს ეკითხება და მას არც კრიტიკასა და მწარე სიტყვებს აკლებენ. ხალხი გადაწყვეტილების მიღების პროცესში მონაწილეობს და საკუთრების გრძნობა უჩნდება.  



******

მაკროეკონომიკა მონოპოლიის ტერმინს იცნობს. მონოპოლია რაიმე საგნის წარმოებისა და გაყიდვის იმ განსაკუთრებული უფლების დამყარებას ნიშნავს, რაც მხოლოდ ერთ პირს, პირთა ჯგუფს ან სახელმწიფოს ეკუთვნის. 


******

ფეხბურთი მეცნიერება არ არის, მაგრამ მეცნიერება მის სამსახურშია. ფეხბურთი დეტალებისაგან შემდგარი ერთობლიობაა, რომლის ზედმიწევნით შესრულება აუცილებელია. ერთს არ გააკეთებ და მთელი ჯაჭვი ჩაიშლება და გაწეული შრომა წყალში შეიძლება ჩაიყაროს. 


******

კარგი მენეჯმენტი, ეფექტური მმართველობის სისტემის შექმნით ფასდება. სისტემისა სადაც "Check & Balance" სისტემა საათივით მუშაობს და შეცდომის დაშვების შესაძლებლობას არავის უტოვებს. 


******   

გასულ ორი კვირაა, ქართული ფეხბურთის ეპიცენტრი ზესტაფონი იყო. მოვლენები დავით მუჯირის გათავისუფლებამდე ბევრად ადრე დაიწყო და მუჯირი უბრალოდ შტრიხი იყო ამ ერთიან პორტრეტში. მუჯირს ”ზესტაფონში” ყოფნისას, ერთი ძალიან დიდი შეცდომა მოუვიდა. იქ და იმ ვითარებაში წინადადებას არ უნდა დასთანხმდებოდა. თუმცა ალბათ ცდუნებას ვერ გაუძლო. არა უშავს, ცხოვრებაა და ხდება ხოლმე ასე. მუმუ ახლა იწყებს და სამომავლოდ კარგი გაკვეთილია. პორტრეტის ყველაზე მსხვილი შტრიხი გასულ უქმეებზე, კლუბის პრეზიდენტის გულშემატკივართან შეხვედრა იყო. განსაკუთრებით პრეზიდენტის ერთ-ერთი უკანასკნელი ფრაზა დამამახსოვრდა: ”აქ ბევრ კრიტიკასა და მწარე სიტყვას ველოდი, მაგრამ მხოლოდ დიდი სითბო დამხვდა. რისთვისაც კიდევ ერთხელ გიხდით მადლობასო.” 


******

ამ ექვსიოდე წლის წინ საფეხბურთო კლუბი ”ზესტაფონი” ბორჯომს ეწვია. მაშინდელ ”ზესტაფონს” მოწინავე ექვსეულში შესვლა არ უჭირდა. მაშინ თამასა გაცილებით ზემოთ იყო. ”ზესტაფონმა” ”ბორჯომს” ვერ მოუგო და გასახდელში გუნდის კაპიტანსა და პრეზიდენტს შორის დიდი შეხლა-შემოხლა მოხდა. პრეზიდენტის კრიტიკაზე, კაპიტანმა და მეკარემ გრიგოლ ჭანტურიამ პრეზიდენტს პირდაპირ მიახალა ”ყველა თამაშს ჩვენ კი არა ”ჩელსი” ვერ იგებსო”. ამ ამბის მერე ჭანტურია დიდხანს ეძებდა გუნდს და სამართალსაც. 

შარშან ჩემპიონთა ლიგის დაწყებამდე ავსტრიაში შეკრებაზე მყოფი ”ზესტაფონის” მთავარი მწვრთნელი გია ჭიაბრიშვილი პრეზიდენტს შეხვდა და რამოდენიმე ფეხბურთელის შეძენა ითხოვა. პრეზიდენტი საკუთარი გუნდით კმაყოფილი იყო. ავსტრიაში ”ზესტაფონმა” ამხანაგური თამაშები ნორმალურად ჩაატარა. ჭიაბრიშვილმა პრეზიდენტი ვერ დაარწმუნა - ეს ამხანაგურებია, დაბალ სიჩქარეებზე გვეთამაშებიან და შედეგიც მაგის ბრალიოა. პრეზიდენტი შეუვალი იყო. ახალი ფეხბურთელების მოყვანის საჭიროებას ვერ ხედავდა. თუმცა ბაქოს ”ნეფტჩმა” სულ სხვა სიჩქარეები ჩაგვირთო და ....

*****

ზესტაფონში ფეხბურთის აღორძინება ილია კოკაიას უკავშირდება. ეს კარგიც არის და ცუდიც. კარგი იმიტომ რომ ილია კოკაია რომ არა ალბათ ძნელი წარმოსადგენი იქნებოდა ის წარმატება რაც ამ პატარა იმერული ქალაქის გუნდმა მიაღწია. ცუდი იმიტომ, რომ კოკაია ფეხბურთში მონოპოლისტია. რაც იმას ნიშნავს, რომ ზესტაფონში ვერავინ გააკრიტიკებს და ამიტომაც სულაც არ გამკვირვებია, ამ უქმეებზე გამართულ შეხვედრაზე ერთ-ერთმა გამომსვლელმა ილია კოკაიას ილია III რომ უწოდა ... მონოპოლია საზიზღარი თვისებაა და მონოპოლისტს დათვურ სამსახურს უწევს. გულშემატკივარი იძულებულია კრიტიკის ნაცვლად პრეზიდენტს ეფეროს - ვაიდა არ განაწყენდეს და საერთოდ არ მიატოვოს ეს სფერო... არადა ბოლო 9 წელია მსგავსი მუქარა არაერთხელ გაგვიგია. ეგ კი არა ზესტაფონის პრეზიდენტს ისიც კი შეუძლია საფეხბურთო ტური შეცვალოს. მერე რა თუ ამით შეიძლება რამოდენიმე გულშემატკივრის ინტერესი დაზარალდება. 


******

დიდ საფეხბურთო კლუბებს და კორპორაციებს ერთი კაცი არასოდეს მართავს. არ მართავს ერთი მარტივი მიზეზის გამო, რომ იმ ერთ კაცს ლეგიტიმაციის პრობლემა არ შეექმნას. დიდ კლუბებს საბჭო, ე.წ. ”board” ხელმძღვანელობს. სადაც რამოდენიმე კაცი იღებს გადაწყვეტილებას და შეცდომის დაშვების რისკიც შემცირებულია. ეს ის სისტემაა, სადაც პრეზიდენტს სითბოსთან ერთად ბევრი კრიტიკა და მწარე სიტყვის მოსმენაც უწევს. იქნებ და ამ კრიტიკის მოსმენით უფრო ადრე გაისმას ზესტაფონში ჩემპიონთა ლიგის ჰიმნი.   


ვაჰიდ ჰალილჰოჯიჩი

Sunday, December 9, 2012

ქრონიკული თამაშგარე

ერთ-ერთი ყველაზე განათლებული სპორტსმენი - წლებია, დავით მუჯირს ეს "წოდება" აქვს საქართველოში. გულღია, პატიოსანი, მშრომელი ადამიანი - ფეხბურთიც უმაღლეს დონეზე თუ არა, საშუალოზე მაინც ითამაშა. ბევრი ვერ დაიკვეხნის მისნაირ კარიერას - "დინამო", "შერიფი", "შტურმი", "კრილია სოვეტოვი", "ლოკომოტივი", "სანფრეჩე ჰიროსიმა", "ზესტაფონი" ... ასაკობრივ თუ ეროვნულ ნაკრებებშიც არაერთი თამაში ჩაატარა. 

მოკლედ არა მგონია თავის კარიერით უკმაყოფილო იყოს ... 

ცოტა რომ გამართლებოდა, შესაძლოა ვარსკვლავებსაც წათამაშებოდა, მაგრამ ... იმდენად გულიანია, რომ ვიღაცების ბინძურ საქციელზე ბოღმას ვერ იტოვებს. არადა, როგორი საქმეა, ახალგაზრდა ბიჭს ტურინის "იუვენტუსში" ტრანსფერს რომ ჩაგიშლიან ...

მუმუს თავისი ღირებულებები აქვს და ყოველთვის და ყველგან ცდილობს, თავის სიტყვას არ გადაახტეს. 

მას პირში წყლის ჩაგუბება არ უყვარს, სათქმელს ყოველთვის ამბობს და შესაძლოა, ამიტომაც ჰყავს ორპოლუსიანი აუდიტორია - ან უყვართ, ან არა. საშუალო ფენა თითქმის არც შემხვედრია. 

თუმცა ისიც სათქმელია, რომ "არა"-იანთნა კლუბის წევრები ძირითადად ისინი არიან, რომელთაც ზოგადად მწარე სიმართლის მოსმენა არ სიამოვნებთ. ისე, როგორც იყო ეს თემურ ქეცბაიასადმი მიძღვნილი ღია წერილისას. 

რა კარგი იყავ მაშინ ... 
ალბათ გახსოვთ, რა არ მოუგონეს მაშინ: შეკვეთა შეასრულაო, ფული გადაუხადესო, ვიღაცის საქმეს აკეთებსო ...

იმ დროს არავის გახსენებია, რომ მუმუ სულაც არ არის ფულზე დახარბებული კაცი. მან გაჭირვებისას 300 ლარიან ხელფასზე ითამაშა თბილისის "დინამოში" და იმაზეც უარს იყო, უბრალოდ, კონტრაქტში სავალდებულო იყო მინიმალური ხელფასის ჩაწერა. 

მუმუს არც მოსკოვის "ლოკომოტივის" ძვირფას კონტრაქტზე უარის თქმა გასჭირვებია, თუმცა რუსებმა ეს მისთვის მიუღებელი ბინძური ხერხებით სცადეს და პასუხმაც არ დაახანა - მუჯირმა სიმართლე რუსეთშიც ბოლომდე გაიტანა. 

კარიერის დასრულება საქართველოში გადაწყვიტა და შორეული იაპონიიდან ზესტაფონში გადაინაცვლა. სხვათა შორის, რუსთავის "მეტალურგიც" ეპატიჟებოდა იმხანად, მაგრამ ... 

"სახლში ვიქნებოდი თითქმის, თუმცა სიტყვა მაქვს ილია კოკაიასთვის ნათქვამი და ვერ მოვატყუებ" - მუმუმ სიტყვა შეასრულა.

სექტემბერში შანსი მიეცა - მწვრთნელობა შესთავაზეს. ასე უცაბედად მოედნის მიტოვება ალბათ არ უნდოდა, მაგრამ ეს ხომ შანსი იყო ... დათანხმდა ... არცთუ ურიგოდაც უძღვებოდა ახალ საქმეს და ... 

უნდობლობა ზუსტად იმ კაცისაგან იგრძნო, ვისგანაც ალბათ ყველაზე ნაკლებად ელოდა: კოკაიამ გუნდი მწვრთნელის გაუფრთხილებდა დასაჯა, ფეხბურთელები მწვრთნელის გაუფრთხილებლად მოსწყვიტა ვარჯიშს, რამდენიმეს მწვრთნელის გაუფრთხილებლად აუკრძალა თავის გუნდში თამაში, ტურის მატჩი მწვრთნელის გაუფრთხილებლად გადაადებინა 12-თა საბჭოს, ეს გადადებული შეხვედრა მწვრთნელის გაუფრთხილებლად ჩაასმევინა რომელიღაცა სარეზერვო დღეს ... 

მუმუ უკვე აღარ იყო ფეხბურთელი, მაგრამ მას ქრონიკულ თამაშგარეს უფიქსირებდნენ ... ის ვერ შეეგუებოდა ამას ... ჰოდა წავიდა. 

ფუტ ბოლი  

Friday, December 7, 2012

ოლივერ კანი საქართველოში

ამ დღეებში ვირტუალურ სივრცეში ძალიან საინტერესო დისკუსია წავაწყდი. კითხვა მარტივად ჟღერდა - არის თუ არა საფეხბურთო ქვეყანა საქართველო? უმრავლესობის აზრით საქართველო საფეხბურთო ქვეყანა არ არის. მე პირიქით ვამტკიცებდი, რომ ქვეყანა რომელმაც ქინქლაძე, კალაძე და სხვანი და სხვანი შვა შეუძლებელია არასაფეხბურთო იყოს. აზრები გაიყო, უფრო არასაფეხბურთო ქვეყანა ვართო ამ აზრმა გაიმარჯვა. იმედები გადაიწურა და კუბოში ბოლო ლურსმანი ერთ-ერთმა იუზერმა ჩაარჭო: "რომელ საფეხბურთო ქვეყნობაზე გვაქვს პრეტენზია, როცა ქვეყანაში ერთი სპორტული გაზეთი გამოდის და ერთი საფეხბურთო გადაცემისმაგვარი კეთდებაო." არის ამაში ლოგიკის მარცვალი. 

გადასამოწმებლად დღეს ეს კითხვა ფეხბურთში ერთ-ერთ კარგად მცოდნე კაცსაც დავუსვი. ადრე რომ უმწვრთნელია, ფეხბურთელები გაუზრდია და ჩვენი საფეხბურთო მილეთი, რომ წესიერ კაცად იცობს ისეთს. მისი პასუხიც უარყოფითი იყო. ჩვენ საფეხბურთო ქვეყანა არ გვქვიაო. საფეხბურთო ქვეყნის შენებაში ყველამ თავის როლი უნდა ითამაშოს და თავისი ადგილი იცოდესო. 

ისევ იმ არგუმენტს დავუბრუნდები, პრესის და ტელეზიის როლზე რომ იყო. მიუხედავად ქვეყნის სიპატარავისა, ქვეყანა არ არის განებივრებული საფეხბურთო გამოცემებით და სატელევიზიო გადაცემებით. ხალხს ფეხბურთი არ შია და არც ის გრძნობა არის სადმე ჩვენ რომ მოხალისეობას ვუწოდებთ. არ არის ფეხბურთში მოხალისეობა, პრაგმატიზმა წალეკა ყველა და ყველაფერი. ფულის გარეშე ამ სფეროში თითქმის არაფერი კეთდება და ყველა გამორჩენაზეაო, ბევრისგან გამიგია. 

უცხოეთში ყოფნისას ორ რამეს ვაკვირდები. აჩერებენ თუ არა მანქანები და უთმობენ თუ არა გზას გადასასვლელზე ფეხით მოსიარულეებს და რამდენი წიგნების მაღაზიაა ქალაქში. რაც აქამდე მინახავს ამსტერდამი ორივე საქმეში ლიდერია. წიგნებიცაა და წიგნებიც... ყველაზე მეტად მაშინ შემშურდა, როდესაც ამსტერდამის წიგნის მაღაზიებში ფეხბურთელების ავტოგრაფიები ვნახე. ალბათ ესეც იყო ერთ-ერთი კრიტერიუმი ქვეყნის საფეხბურთოებისა. ესეც განსაზღვრავს ალბათ რაიმეს. ჩვენში მხოლოდ ორი წიგნია გამოსული ფეხბურთზე: დათო ტურაშვილის ”მე რომ ფეხბურთელი ვიყო” და შოთა არველაძის ავტობიოგრაფია "გუშინ". ეს არის და ეს. დანარჩენი... ტყუილად არ ეძებოთ არც ერთ ენაზე ფეხბურთზე არაფერი დევს წიგნების მაღაზიაში. ალბათ ეს კიდევ ერთი მყარი არგუმენტია იმ ჰიპოთეზის განსამტკიცებლად, რომ საქართველოს საფეხბურთო ქვეყანა არ ჰქვია. 

მაგრამ მიუხედავად ყველაფრისა ყინული დნობას იწყებს და პირველი მერცხალიც ორშაბათიდან გამოჩნდება. ორშაბათიდან "ბიბლუსის" მაღაზიაში გამომცემლობა "არტანუჯის" მიერ გამოცემული ძალიან საინტერესო ავტობიოგრაფია დაიდება (სამშაბათიდან უკვე ყველა წიგნების მაღაზიაში იქნება). საქართველოს წიგნების მაღაზიაში გერმანიის ლეგენდა ოლივერ კანი იწყებს სტუმრობას, თავის ავტობიოგრაფიული წიგნით "ნომერი პირველი". ეს პირველი ნაბიჯია და ამას მეორეც მალე მოჰყვება. რაც მთავარია გათვალა ისე გაკეთდა, რომ წიგნი მეტ-ნაკლებად ყველასათვის ხელმისაწვდომი იყოს.

კანი ის სპორტსმენია, რომელიც ბევრი მოზარდისთვის მისაბაძ მაგალითად იქცა. ”ტიტანმა” (როგორც მას ეძახდნენ) საკუთარი თავი თავად გამოძერწა.

ამონარიდი ოლივერ კანის ავტობიოგრაფიული წიგნიდან ”ნომერი პირველი”.





მარტოობა 
”მეკარის პროფესიამ შეიძლება მარტოსულად გაქციოს. ამას განსაკუთრებით ნათლად მაშინ ვგრძნობ, როდესაც ბურთს ვუშვებ. ჩემი გუნდის ათივე მოთამაშე სასოწარკვეთილი, აღშფოთებული და განერვიულებული მიყურებს, მაგრამ მხოლოდ მცირე ხნით, მერე ისევ ზურგს მაქცევენ, ისინი ხომ თამაშს უნდა დაუბრუნდნენ, თამაშში ბურთის შეყვანის წერტილს. ეს იმას ნიშნავს, რომ მხოლოდ მათ ზურგებს ვხედავ. ჩემგან შორსაც კი გარბიან, როდესაც მე ბადიდან ბურთს ვიღებ. უკან, ტრიბუნაზე, მოწინააღმდეგე გუნდის გულშემატკივრები ხარობენ, ყვირიან, საყვირებზე უკრავენ, ღრიალებენ და უსტვენენ. 

ყველაფერში დამნაშავე მე გამოვდივარ. ასეთ დროს ტანში ჟრუანტელი მივლის და საოცარ მარტოობას ვგრძნობ. 

ჩემს მშობლებთან ხშირად მისაუბრია ამ ფენომენის შესახებ. ისინი მიმტკიცებენ, რომ მარტო არ ვარ, რომ ფიქრებით ჩემთან არიან. მსგავს სიტუაციებში ამგვარი დამშვიდება საერთოდ არ ჭრის. 

მეკარე გარკვეულწილად მაზოხისტიც უნდა იყოს. სულიერი ტკივილის ატანა უნდა შეეძლოს, ფიზიკურ დატვირთვაზე ხომ საერთოდ აღარაფერს ვამბობ.

არსებობს მარტოობის სხვა ფორმაც და ის ჩვენს მომთაბარე ცხოვრებას უკავშირდება. ყველა ფიქრობს, რომ ფეხბურთელობა საოცნებო პროფესიია. ეს მართლაც ასეა, მაგრამ რეალობა ხშირად სულ სხვანაირია ხოლმე. მაგალითად, მართალია, საუკეთესო სასტუმროებში ვჩერდებით, მაგრამ თითქმის ვერაფერს ვიგებ იმ ქალაქებზე, სადაც ვთამაშობთ, ან იმ ადამიანებზე, რომლებიც იქ ცხოვრობენ.

პროფესიონალი ფეხბურთელები მუდამ გზაში არიან. წელიწადის ნახევარს უცხო, ანონიმურ გარემოში ვატარებთ. რა თქმა უნდა, იქ გარკვეული თავისუფალი დროც მაქვს და სხვა რამითაც შემიძლია დავკავდე, მაგრამ რაღაც მომენტში წიგნებიც მბეზრდება და გაზეთებიც. 

დროის მნიშვნელოვან ნაწილს ვარჯიშში, ჭამასა და ძილში ვატარებთ, თან მატჩის დაწყებას ველოდებით. საბოლოო ჯამში, ეს ოთხმოცდაათი წუთია ყველაზე მთავარი. მხოლოდ ამ ოთხმოცდაათი წუთის გამო ვართ სასტუმროში. ხანდახან საწოლზე ვწევარ, ჭერს ვაშტერდები და ვფიქრობ, ნეტა აქ რას ვაკეთებ-მეთქი. დროის დიდი ნაწილი სასტუმროში ჯდომასა და უსაქმურობაში გამყავს. 

ამ დროს იმ ადამიანების მშურს, რომელთაც სამუშაო კვირის განრიგი მუდამ გაწერილი აქვთ და შაბათ-კვირას თავისუფლები არიან. მე კი იმ ქალაქებში, სადაც ვთამაშობთ, სეირნობაც კი არ შეიძლება, მაშინვე უამრავი ავტოგრაფის მსურველი და ათობით ოპერატორი ამეკიდება ხოლმე. დეტალურად აკვირდებიან, რომელ მაღაზიაში შევალ ან რომელ რესტორანს ვსტუმრობ, რატომ ვირჩევ ქუჩის ამ მხარეს და არა მეორეს. ამიტომ ისევ იმ კომფორტულ, მაგრამ სრულიად მოსაბეზრებელი სასტუმროებში დანარჩენი მირჩევნია. 

უცხო ქალაქში გატარებული ორი ან სამი დღის მერე კვლავ მიუნხენში ვბრუნდებით. ხშირად უზომოდ ვიღლები, მხოლოდ ერთი სურვილი მაქვს, როგორმე ჩემს ოთხ კედელსშუა აღმოვჩნდე. 

თუ სულ ასე ცხოვრობ, მონოტონურობა გეუფლება. აუცილებელი ხდება ლოდინის პერიოდების გონივრული დატვირთვა, თორემ შეიძლება სულელური აზრებიც გაგვიჩნდეს. რაც უფრო ასაკი გემატება, ამ ერთფეროვნებას უფრო მეტად აცნობიერებ. ეს მონოტონურობის, სიცარიელის და დიდი მოვლენის მოლოდინის ნაზავი ზოგიერთი მოთამაშისთვის წარსულში იმ პრობლემის გამომწვევ მიზეზად იქცა, ალკოჰოლიზმი და ნარკომანია.


ვაჰიდ ჰალილჰოჯიჩი