გასულ კვირას ”მეხელენი” - ”კორტრაიკის” თამაშს დავესწარი. საშუალო ბელგიური გუნდებისა, რომელიც ევროპაში გასასვლელად იბრძვიან. მსგავსი თამაშების ყურებისას ძნელია, კაცმა შენი ქვეყნის ჩემპიონატთან პარალელების გავლება არ დაიწყო. ერთმანეთს არ შეადარო გულშემატკივრობა, დასწრება, სტადიონზე მოქცევა, თამაშის ხარისხი, თამაშის მერე მოქმედება და სხვა. მენეჯმენტი და კლუბის მართვაც საინტერესოა. თამაშის ხარისხზე ბევრს არ დავწერ. ვიტყვი იმას, რომ ისე არ წვიმს როგორც ქუხს და რაც ბრწყინავს ყველაფერი ოქრო არ არის.
მე არ მივეკუთნები გულშემატკივართა ისეთ კატეგორიას, რომელიც ჩვენს ფეხბურთში მხოლოდ შავ და თეთრს ფერებს ხედავს. ვგონებ, რუხი ფერებიც ძალიან ბევრია. ვთვლი, რომ ფეხბურთის აღორძინება არ არის მარტო ფეხბურთის ფედერაციის პრეზიდენტის, გენერალური მდივნის, ფეხბურთელების, გულშემატკივრებისა, ჟურნალისტებისა და მწვრთნელების გასაკეთებელი საქმე. ამ საქმეში ძალიან დიდი როლი უნდა ითამაშოს ყველა სოციალურმა ფენამ და აუცილებელია ფეხბურთის მასობრიობა მოხდეს. მასში ყველა ჩაერთოს.
რახან დღეს მთელი საქართველოს 54% ოცნებობს და თავის ოცნებას ხმამაღლა აცხადებს, მე ვისურვებდი რომ ქართულ ფეხბურთში ბევრი ისეთი ხალხი მოვიდეს, რომელთაც საქმისადმი სიყვარულთან ერთად, ამ საქმეში შესაბამისი განათლება ექნება და თანამედროვე ევროპულ ტენდენციებს ფეხს აუწყობს.
თანამედროვე ევროპაში ძალიან დიდ როლს თამაშობს და პოპულარულია სოციალური მეწარმეობა. სოციალური მეწარმე ჩვეულებრივი ბიზნესისაგან იმით განსხვავდება, რომ მისი მიზანი მხოლოდ მოგების მიღება არ არის, არამედ ცდილობს ეს მოგება პირდაპირ მიაბას საერთო სოციალური პრობლემის გადაწყვეტას. მეხელენში დავინახე რომ სოციალური მეწარმეობას ამ პატარა ბელგიური ქალაქის კლუბში ძალიან ფართოდ ააქვს ფესვები გადგმული.
ჩვენს საზოგადოებაში პრობლემები აბა რამ დალიოს. ძნელი განსასაზღვრია, რომელია ამ პრობლემებიდან პრიორიტეტული და რომელმა შეიძლება მოიცადოს. ერთ-ერთი რასაც მიხედვა სჭირდება, ეს შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე ჩვენი ქვეყნის მოქალაქეების დასაქმებაა. ასე მგონია ისინი ყველაზე მეტად არიან გარიყული ჩვენი ცხოვრებიდან და ის რაც ამ პრობლემის გადასაჭრელად ჩვენს ქვეყანაში კეთდება ზღვაში წვეთია, იმასთან შედარებით რაც შეიძლება რომ გაკეთდეს. ამ პრობლემის გადაჭრაში საფეხბურთო კლუბებიც შეიძლება ჩაებან და ამის მაგალითი ”მეხელენია”.
მეხელენში სტუმრობისას საინტერესო ის იყო, რომ ბილეთების გამყიდვლები, სტადიონის ქვეშ არსებულ პაბში და ფანშოპში დასაქმებული პერსონალი შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირები იყვნენ. სწორედ ფეხბურთი თამაშობს მათ ცხოვრებაში დიდ როლს, რამეთუ შანსი ეძლევათ სახლებიდან გამოვიდნენ, სოციალურ მეწარმეობაში ჩაერთონ, არ იგრძნონ თავი საზოგადოებიდან გარიყულ, განყენებულ ფენად. ამ სოციალური ფენისათვის ფეხბურთი მარტო სპორტი არ არის, ეს ცხოვრების აზრია, ყოველი ტური კი უდიდესი სიხარული.
მგონია, ცუდი მაგალითი არ უნდა იყოს და ღირს ამ კუთხით დაფიქრება. შეზღუდულ შესაძლებლობების მქონე პირებს ჩვენში უფრო მეტად უჭირთ თვითრეალიზაცია, ვიდრე ეს ბელგიაშია შესაძლებელი. თუ წამყვანი ქართული კლუბები ამ კუთხით გააქტიურდებიან და სოციალური მეწარმეობა მათთვის მნიშვნელოვანი გახდება ერთია, რომ ამით უდიდეს როლს ითამაშებენ სოციალურ ცხოვრებაში და მეორე ხშირად შინ გამოკეტილნი და დაუსაქმებელ შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე პირებს შანსი მიეცემათ საყვარელი კლუბის წარმატებებითაც გაიხარონ და საზოგადოებაში ინტეგრაცია მოახერხონ. მაგალითისათვის, თბილისის ”დინამომ” და მისმა მენეჯმენტმა, როგორც ჩვენი ფეხბურთის ფლაგმანმა შეიძლება მეტი ყურადღება დაუთმონ სოციალური მეწარმეობას, როგორც ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი საკითხს და შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე პირებს შესაძლებლობა მისცენ სოციუმში დაბრუნდნენ და საყვარელი კლუბის წარმატებაში თავიანთი წვლილი შეიტანონ.
ვაჰიდ ჰალილჰოჯიჩი
No comments:
Post a Comment