იმ დროს ხშირად ვიხსენებთ ხოლმე ფეხბურთის მოყვარულები. მის მერე, არცერთი ქართული კლუბი არასოდეს ყოფილა ასე ახლოს ჩემპიონთა ლიგასთან. უფრო მეტიც, ნელ-ნელა უფრო და უფრო ვშორდებოდით სანუკვარ მიზანს. გზა ერთი შეხედვით თითქოს გამარტივდა, მაგრამ ჩვენთვის უფრო რთული და მრუდე გახდა.
1998 წლის 12 აგვისტო იდგა. თბილისს ევროპული მასშტაბით საკმაოდ ძლიერი გუნდი ეწვია. ესპანეთის ვიცე ჩემპიონი ბილბაოს "ატლეტიკი", "ჩუპაჩუპსის" მოყვარული მთავარი მწვრთნელ ლუის ფერნანდესთან ერთად. მოლოდინი ნამეტნავად დაბალი იყო. რა უნდა გაეკეთებინა ოცი წლის, გამოუცდელი ბიჭებით დაკომპლექტებულ გუნდს ბასკებთან. ყველანი შევცდით. გამოუვიდათ კი არა, აკი გითხარით, ლამის ჩემპიონთა ლიგის ქვეჯგუფის კარი შელეწეს.
ლამის არ ითვლებაო ამბობენ, მაგრამ მაინც, აგერ 14 წელი გავიდა იმ ამბიდან და ის მაინც ყველაზე დიდ მიღწევად რჩება. ეს იყო თამაში სადაც ბილბაოს "ატლეტიკი", ესპანეთის ვიცეჩემპიონი გუნდი მდევრის როლში აღმოჩნდა. დაუჯერებელი იყო. ესპანეთის რანგით მეორე გუნდი, თბილისის "დინამოსთან" თამაშის 30-ე წუთისთვის 2-0 მარცხდებოდა. ლევან ხომერიკის გოლს, ლევან ცქიტიშვილმა მეორე დაუმატა და ლამის იყო ბილბაოლებს "დინამომ" მესამე გოლი გასახდელში გაატანა. ზედ შესვენების წინ, დათო მუჯირმა ისეთი ჯარიმა ამოსცხო, რომ ლამის კარის ძელი მოთხარა. გაუჭირდებოდა.... ქართველ პუბლიკას ახლაც ახსოვს გასახდელისკენ გვირაბში მიმავალი ლუის ფერნანდესის დაბნეული სახე ... როგორი საქმეა, გარანტირებულ, ჩემპიონთა ლიგის ქვეჯგუფის საგზურს და მასთან დაკავშირებულ მილიონობით შვეიცარულ ფრანკს, ვიღაც პერიფერიის ნახევრად მშიერი გუნდი ჯიბიდან აცლიდა.
მეორე ტაიმში ვალტერ გუჩუას ცუდად ამოტანილ ბურთს, 46 წუთზე ანდონი იმაზის გოლი მოჰყვა. ახალგაზრდა დინამოელები მაინც არ ჩერდებოდნენ. ის თამაში დაუჯერებელი სიზმარივით იყო და ორი კვირის თავზე "დინამომ" ბილბაოში იმედი წაიღო. იმედი იმის, რომ სასწაული მოხდებოდა და უეფას ჩემპიონთა ლიგის კარს შევულეწავდით. თვითმფრინავში ბიჭებს დამატებითი მოტივაცია შეუქმნეს. გოლის გამტანს "აირზენა" 1000 დოლარს ჩუქნიდა. იმ დროს არც თუ ისე ცუდ თანხას.
სასწაული არ მოხდა. გიორგი კიკნაძემ ერთი-ერთზე ვერ გაიტანა, მსაჯმა მუჯირი გაგვიგდო და მეორე ტაიმში გაშვებული გოლით "დინამომ" მინიმალური ანგარიშით 1-0 დამარცხდა. ასე დასრულდა ჩემპიონთა ლიგაზე ოცნება. თამაშის მერე, ფეხზე ამდგარმა პუბლიკამ ტაშით გამოაცილა ბილბაოს ”სან მამეს” სტადიონიდან ახალგაზრდა დინამოელები. არადა ის სასწაული რომ მომხდარიყო იქნება და სხვაგვარად განვითარებულიყო ჩვენი ფეხბურთი. მეორე დღეს გაზეთი "სარბიელი" გამოვიდა. საჰედლაინოდ ბრწყინვალე სათაური გამოეტანათ: "ჩემპიონთა ლიგა: ღარიბები არ გამოგვეხმაურონ". მაშინ მართლაც ასე იყო. ამ კონსერვატიულ ტურნირზე ღარიბები ვერ გაიჭაჭანებდნენ.
იმ "დინამოდან" ყველამ კარიერა დაასრულა. გასულ სეზონამდე ორად-ორი კაცი აგორებდა ბურთს დავით მუჯირი და გივი დიდავა. მუმუმ ლურსმანზე ბუცები ამ რამოდენიმე თვის წინ ჩამოჰკიდა და მწვრთნელობას ეჭიდება. გივი დიდავა კი უკანასკნელი მოჰიკანია. დღეს მისი "მერანი" სწორედ მუმუს "ზესტაფონთან" დამარცხდა. მისი ყოფილი თანაგუნდელის მიერ გაწვრთნილ გუნდთან. ეს მარცხი დიდავასთვის დასამახსოვრებელი ვერ იქნება, მაგრამ წლების მერე მარტვილელთა კაპიტანი იმას გაიხსენებს რომ რეკორდი სწორედ ამ დღეს დაამყარა.
423 თამაში საქართველოს ჩემპიონატში - როგორი საქმეა. საშუალოდ 15 წელი, ეს მაშინ, როდესაც როგორც კი ვინმე ბურთის წინ მოშორებას ისწავლის ყველა აზერბაიჯან-ტაჯიკეთ-ყირგიზეთ-სომხეთში გარბის. ეს ამბავი გერმანიის ბუნდესლიგაში რომ მომხდარიყო დღის "ნიუსი" იქნებოდა. თუმცა ეს საქართველოა.
გივი დიდავა ვარსკვლავი არასოდეს ყოფილა. უფრო იმ კატეგორიის ფეხბურთელია "როიალის თრევა" რომ გამოსდით. ის მშრომელია და ფეხბურთიც იმ დონეზე ითამაშა, რა დონეზეც საფეხბურთო ნიჭმა გაუშვა. 36 წლის ქუთაისელი ფეხბურთელისთვის კარიერის მიღწევად "დინამოში" თამაში დარჩა. ყველაზე დიდ გულისწყვეტად - ბილბაოლებთა მარცხი... დღეს მან იონანიძის რეკორდი დაამხო. ჩვენი ჩემპიონატიდან ფეხბურთელთა მიგრაცის რომ ვაკვირდები, არა მგონია მის ამ მიღწევას ვინმემ უახლოეს მომავალში საფრთხე შეუქნას.
ვაჰიდ ჰალილჰოჯიჩი
No comments:
Post a Comment