აიწონა-დაიწონა

ლევან მჭედლიძე

ფეხბურთელი, რომელზეც ამ წერილში ვწერ, ერთდროულად უიღბლოცაა და იღბლიანიც. ის 22 წლისაა და რაც წლები გადის, კარიერა უკან-უკან მისდის, არადა, რა კარგად იწყებდა ... 15 წლის იყო, როცა იტალიურ ”ემპოლიში” მოხვდა. განა ყველა ქართველ ბიჭს ააქვს ამის ფუფუნება? 17 წლის იყო, როცა საქართველოს მთავარ ნაკრებში ითამაშა და შოტლანდიას გოლი გაუტანა. ესეც ერთეულების ხვედრია. 18 წლის იყო, როცა ”პალერმოს” ტურინში მოაგებიდა ”იუვენტუსთან”, თანაც, ვიღაცას კი არა, ჯიჯი ბუფონს გაუტანა გადამწყვეტი გოლი. ბევრი დაიკვეხნის ამას? რა თქმა უნდა, ვერა. 

თითქოს ყველაფერი ჰქონდა - ჰა, გულო და სულო, შენია ყველაფერი, მიდი და იფრინე. 

თუმცა ეს ფეხბურთელი ამჟამად იტალიის სერია B-ს დონეზეც არ ჩანს, ერთი რიგითი ფეხბურთელია ”ემპოლიში” და მეტწილად, შეცვლებზე შედის. გოლები კი ვერა და ვერ გააქვს. 

რამ შეუშალა ხელი? ტრავმებმა თავის თავად, ზედიზედ 5 თამაშს ვერ აბამდა ერთმანეთს. ეს ნაადრევი და არასწორი დატვირთვების ბრალი იყო, ის სათუთად ვერ იზრდებოდა, ძალიან ადრე აჰკიდეს ტვირთი და ამ ტვირთს სახელად ერქვა - ”ახალი შოთა არველაძე შენს გარდა არავინ ჩანს”. 

იყო სხვა ხელისშემშეშლი რაღაც: უცებ მოიმატა 14 სანტიმეტრი, ამ დროს კი კუნთების განვითარება ვერ შეესაბამება სიმაღლის ზრდას. სხვათა შორის, ასეთი შემთხვევა მსოფლიო ფეხბურთშიც ხშირია და ბევრ ჭაბუკს თავი დაუნებებია კიდეც საყვარელი საქმისთვის. მოკლედ გატანჯა ტრავმამ, მაგრამ ... 

ამ ბიჭის ხასიათიც ისეთივე უცნაურია, როგორც მისი კარიერა. ”აიწონა-დაიწონა” ხან მზეა, ხან ღრუბელი. სახე სულ უცინის, მაგრამ უცებ ბრაზდება. ვინც მას იცნობს, დამერწმუნება შეფასებაში. და ფეხბურთიც ხომ ცხოვრებაა. ის მოედანზეც ისეთივე სპეციფიკური ტიპაჟია, როგორც მის მიღმა. ამიტომაც ააქვს ჩავარდა და უცებ აღზევება. 

განა ჩვეულებრივი ამბავია რაც 2009 წლის ზამთარს გააკეთა?  

”პალერმოდან” ფეხი დაჰკრა და საახალწლოდ თბილისში გაატარა არდადეგები. შეკრებაზე არ გამოცხადდა, მერე კი საერთოდ წავიდა გუნდიდან. ”ის უცნაური ადამიანია, ვერაფრით ვერ მივუდექით” - განაცხადა ”პალერმოს” პრეზიდენტმა მაურიციო ძამპარინიმ. ამ ძამპარინის შერეკილად იცნობენ და წარმოიდგინეთ, მას რომ სიგიჟეებით გააკვირვებ ... 

მახსოვს, მისი და ერთ-ერთი გულშემატკივრის საუბარს შევესწარი. ეჰ, ჩვენი საშველი არაა, ცუდ დღეშია ქართული ფეხბურთიო, ჩიოდა ქომაგი. ასეთ საუბარს ვერ იტანს. უცებ წამოენთო და ისეთები უძახა მოსაუბრეს, თვალები შუბლზე ამივიდა. შინაარსი ასეთი იყო: ”დაჯექი და იტირე, მე ყოველთვის გავალ და თავს შევაკლავ თამაშს”.

მართლაც, ის მინდორზე გაჩერებული იშვიათად მინახავს. დარბის, ფეხებში უხტება მეტოქეს და ზოგჯერ ეს ტრავმის ფასად დასჯდომია. 

ბავშვურია. ინტერვიუში მორიდება არ იცის და  თუ ვინმე გასაკრიტიკებელია, იტყვის. 15 წლის იყო, საქართველოს ფეხბურთის ფედერაციის ყოფილი შეფობა (ნოდარ ახალკაცის მეთაურობით) რომ გააკრიტიკა რომელიღაცა ტურნირის მერე, ეს რა მინდორზე გვათამაშესო. 

მეგობრობა არ ეშელება. ისეთი ტიპია, გულგრილი ვერ იქნები მის მიმართ. უყვარს კარგად ჩაცმა, ”გულაობა”, ”სვეტსკი” მანქანები ... 22 წლისაა. დავუცადოთ და გვქონდეს იმედი? რატომღაც მგონია, აღზევების მომენტი კიდევ ექნება - თან, არაერთხელ. ოღონდ სტაბილურობა გამორიცხული მგონია. არ არის სტაბილურობისთვის დაბადებული. 

ასეთია ლევან მჭედლიძე. 

ბაქარი სანაია