ფრანგი კულინარის საფეხბურთო რეცეპტი

... მერე საფეხბურთო სამყარომ ისევ ძველი ”პლასტინკა” დაატრიალა - ფეხბურთელები კი გვყავს, მაგრამ მათ დონეს აქაური მწვრთნელები ვერ ქაჩავენო. რევოლუციაახლადმოხდილმა ერმა და ახალმა პოლიტიკურმა ისტებლიშმენტმა სფფ-ს უცხოელი მწვრთნელის მოძიება დაუკვეთა. მართალია, მერაბ ჟორდანიას ხელისუფლებაში ახლადმოსული პოლიტიკოსები  უნდობლად უყურებდნენ, თუმცა პირად კონტაქტებს  აქ თუ საზღვარგარეთ არასოდეს უჩიოდა. ეს კაციც მიდგა-მოდგა და ანრი მიშელთან რომ არაფერი გამოვიდა, პლატინის მეგობარი, ”მამლაყინწების” ერთ-ერთი ლეგენდა ალან ჟირესი არც თუ ისე ძვირად ჩამოიყვანა. 

ალან ჟირესი 

ჩია ტანის, ფიქრიანი, ოდნავ მორიდებული, თმაშევერცხლილი ჟირესი თბილისში პირველად 2004 წლის ადრე გაზაფხულზე გამოჩნდა. სფფ-ს ახალ შენობაში ვიზიტს, მარადშენებარე ”ბასას” ტრადიციად ქცეულ მონახულებას და მცხეთაში წაქეიფებას კონტრაქტის გაფორმება მოჰყვა. სახელიანი უცხოელი მწვრთნელი პირველად ჩაუდგა ჩვენს ნაკრებს სათავეში. თუმცა, როგორც გვჩვევია, საწყის ეტაპზე კვალიფიკაცია დავუწუნეთ. ნაკრებში მუშაობის გამოცდილება არ გააჩნია და ამან აბა რა უნდა გვიშველოსო. ვერც სადებიუტო შეხვედრა გამოუვიდა ხეირიანი. მაისის წვიმიან საღამოს თბილისში,  ”ლოკომოტივზე”  ვალიდ ბადირის გოლით, ისრაელთან  0-1 წააგო.  

სულო ცოდვილო, ასე მგონია, თამაშის ხარისხის მიხედვით თუ ვიმსჯელებთ, ალან ჟირესი ყველაზე მიმზიდველ ფეხბურთს ათამაშებდა ჩვენს ბიჭებს და უცხოელი მწვრთნელებიდან, მათ ხასიათსა და მენტალიტეტს ყველაზე კარგად სწორედ მან გაუგო.

რისკიანიც იყო და სიახლეებისაც არ ეშინოდა. არც მანამდე და არც მერე არ მახსენდება, ვინმეს ჩვენი მოთამაშეები მთელ დუნიაზე ეძებნა ან ისეთი ფეხბურთელები, როგორებიც თუნდაც მამუკა ჯიქია და კახა მჟავანაძე იყვნენ, ნაკრებისთვის გამოეყენებინა.  ლეგენდობის მიუხედავად, არც ცხვირაწეული იყო და არც საქართველოს უყურებდა ზემოდან. სად არ ნახავდით - გორსა თუ ზუგდიდში, ავლაბარსა თუ ქუთაისში. ყველგან იყო, ყველაფერს უყურებდა და სწორედ ეს კაცი იყო, აკაკი დევაძის სანაკრებო რეინკარნაცია რომ მოახდინა. 

ნაცნობ-მეგობრობაშიც არაფერი შეშლია. უშუალობითაც გამოირჩეოდა. შეეძლო, ოთარ მამასახლისაც აჰყოლოდა ხუმრობაში, ახალგაზრდებთან ”გრეხენბოლიც” ეთამაშა და დემესთან ერთადაც ეღადავა. ფეხბურთელებთან დისტანციასაც ინარჩუნებდა და ზოგჯერ რეჟიმის დარღვევაზეც თვალს ხუჭავდა.  

ბიჭებს კარგად გაუგო-მეთქი, აკი დავწერე. მემკვიდრეებისგან განსხვავებით, ფეხბურთელები ნაკრებიდან არასოდეს მოუკვეთავს. თურქეთში გასვლაზე ნათამაშები ფრის მერე, გვიან ღამით თბილისში ჩამოსული ნაკრების წევრები ეგრევე სასტუმრო ”ბატესტაში” წაასხა შეკრებაზე, რადგანაც ოთხ დღეში ალბანეთთან მნიშვნელოვანი თამაში ელოდათ. თუმცა ბიჭების განტვირთვაც არ დავიწყნია, ნაკრების ექიმს დათო იოსელიანს ლუდი მოატანინა და ფეხბურთელებთან ერთად ჩაუჯდა. 

შემტევ ფეხბურთს რომ ხარკს უხდიდა, მისი ტაქტიკური სქემიდანაც ჩანდა. ორი მოიერიშე ფლანგის მცველით, ერთი შეტევაზე ორიენტირებული საყრდენით, გამთამაშებლითა და ორი თავდამსხმელით ბევრი ვერ შებედავდა დანიის, თურქეთის ან თუნდაც ალბანეთის ნაკრებებს. ნაკრებში მისი ჯილა, შემტევი ჯამარაული იყო. ამბობენ, ჯამარას ბურთით დანახვაზე თვალები უბრწყინდებოდაო. თუმცა არც ახალგაზრდებს უყურებდა ალმაცერად, ცხონებულ ჯემალ ჩიმაკაძისთვის უთქვამს, გოგუა-კანკავას დუეტით ბარე ორს დავდებ ბეჭებზეო. 

შეტევა მისი სტიქია იყო. ერთხელ, ”ბატესტას” ფოიეში თავდამსხმელებზე საუბრისას თქვა: კონტრშეტევაზე გადასვლისას თავდამსხმელი მოწინააღმდეგის მცველს რომ ზურგით დაუდგება და მის მოსატყუებლად არ წავა, იქ ჩემთვის ყველაფერი დასრულებულია. ჩემთვის ეგეთი ფორვარდი ფორვარდი არ არისო. 

ჟირესს საქართველოში ყოფნა ცუდ დროს მოუხდა. სახელმწიფომ დიდი დოზით დაიწყო ფეხბურთში ჩარევა. კანცელარიაში უეფას მმართველ მიშელ პლატინისთან ერთად მისული ჟორდანია ქვეყნის პრეზიდენტმა ჯერ არ მიიღო (მისთვის კანცელარიაში შესასვლელი საშვი არ დაუშვეს), მერე სულაც მისი ფავორიტით, ჰაიდელბერგში განათლებამიღებული უმცროსი ნოდარ ახალკაცით ჩაანაცვლა. ამას გაიოზ დარსაძის მიერ მოსიე ალანის მაგიდაზე ნაკრებში გამოსაძახებელი ფეხბურთელების სიის დადება მოჰყვა და მონასტერიც აირია.  

პარადოქსია, მაგრამ ჟირესს საფეხბურთო კუთხით საქართველოზე დალაგებული სიტუაცია აფრიკის კონტინენტზე დახვდა. ალბათ ამიტომაც ჯერ საშუალო გაქანების გაბონთან ერთად მიაღწია წარმატებას, ამ რამდენიმე თვის წინ კი მალის ნაკრებს აფრიკის თასზე ბრინჯაოს მედლები მოაპოვებინა. 

ვაჰიდ ჰალილჰოჯიჩი