რაკი იმედი გააღვიძეს

საქართველოს 17-წლამდელთა ნაკრები სლოვენიაში
ევროპირველობა
2012 წელი

ისე დავიწყებ, როგორც ასტრიდ ლინდგრენს აქვს: ერთ ქალაქში, ერთ ქუჩაზე, ერთ მაღალ შენობაში ... და მერე კი ჩვეულებრივად - მოთავსებულ რედაქციას ბუბა ტყავაძე ეწვია და ...  

ისეთი ”ინტერვიუ” შედგა, ”დენთის სუნად ყარდა” - კამათისა და შეუთანხმებლობის ზღვარზე მიდიოდა საუბარი. 

კამათმა ისე გააცხელა რესპონდენტ-კორესპონდენტი, მთელი ათი წუთი არკვევდნენ ერთმანეთში ქართული ფეხბურთის უდიდესი გამარჯვება 1981 წლის 13 მაისი იყო თუ ჟორჟიკაშვილის ბავშვების დანიურ ფინალურ სტადიაზე გასვლა. 

ათი წუთის მერეღა გაარკვიეს, რომ რესპონდენტი ქართული ფეხბურთის მთლიან ისტორიაში იმზირებოდა და კორესპონდენტი - მხოლოდ უახლესში, დამოუკიდებელი ქართული ფეხბურთის წარმატებას ადარებდა ერთმანეთს. 

ის კამათი კი მშვიდობიანად დამთავრდა, სხვა რამეა საფიქრალი: მიუხედავად იმისა, მას მერე ათამდე წელიწადი გავიდა, არაფერი შეცვლილა: ისევ პატარა ბიჭების წარმატებებს ვითვლით და მწვერვალი ისევ 13 მაისია - ამ გადასახედიდან ათიოდე წლით უფრო ბებერი, მაგრამ კიდევ მეტად მიუწვდომელი. 

სამაგიეროდ ახალი რეკორდი შედგა - ვასკა მაისურაძის ბავშვებმა არა მხოლოდ ფინალურ სტადიაზე, ნახევარფინალში გააღწიეს, საუკეთესო ოთხეული გაინაღდეს და იმედიც გააღვიძეს. 

იმედი იმისა, რომ კიდევ ერთი თაობა მოვიდა. 

მე კი ბოიანს ვუცქერ და მეშინია. ბოიანს, კრკიჩს - მაგრად რომ დაიწყო და როგორღაც გაითქვიფა. ზოგადად, ასეა: მაგრად იწყებენ და ბოლოს ითქვიფებიან ხოლმე. რატომ? წნეხს ვერ ერევიან - ადრე ”ცვდებიან”. ბოლომდე არ ყოფნით ”პოროხი”. ჩვენებურებს - მით უმეტეს. ჩვენებურებს ხომ ფეხბურთი ცხოვრების მოსაწყობად უნდათ, ბინისთვის, მანქანისთვის, ბარ-კლუბებში საგლიჯინოდ. მერე ვარჯიში ბეზრდებათ, მერე თავად მათ მოიბეზრებენ ხოლმე და ... 

საქართველოს 17-წლამდელთა ნაკრები
2002 წელი 

რჩება სინანული და თავში ჭკუა მქონდააა... 

გამონაკლისიც არსებობს რა თქმა უნდა, მაგრამ გამონაკლისი ხომ წესს ამტკიცებს. ბოიანის გარდა სათაური მახსოვს ერთი - მანჭა ”რაული”! თქვენ თუ გახსოვთ? არა, სათაური არა - რა აუცილებელი წლების წინანდელი სათაურის დამახსოვრებაა, ფეხბურთელი თუ გახსოვთ გვარად მანჭარაული... გეხსომებათ, გოლები გაჰქონდა, თან გვარშიც ეს რაული ... ვინ იცის, სადაა ახლა. ან სხვები სად არიან. კოპალას ბიჭები ... ჟორჟიკაშვილის ბიჭები ... ხიზანა კი იმას ჯავრობს, გიო ქინქლაძე ბოლომდე ვერ შედგაო. სანანებელია, აბა რა ... და დღემდე ნანობს კიდეც მთელი საქართველო, მაგრამ ნეტავი ქინქლაძის ნახევარი შეაძლებინათ ამ ბიჭებს. 

შრომაა საჭირო - არ მჯერა მე მხოლოდ ნიჭის ხარჯზე მოპოვებული გამარჯვებებისა და ამაზეც უნდა იფიქრონ ისტორიის გადამწერმა ნიჭიერმა ქართველმა ბიჭებმა. 

თედო რიჩი