გია გეგუჩაძეზე წერა ერთბაშად ადვილიც არის და ძნელიც. ადვილია იმ მხრივ, რომ დამოუკიდებელი ქართული საკლუბო ფეხბურთის ისტორიაში ყველაზე წარმატებული მწვრთნელზე უნდა წერო. ძნელია იმიტომ, რომ ის რთული პიროვნებაა, მრავალწახნაგოვანი და დიდი ნოდარის ნათქვამისა არ იყოს, ტაძრის კედელზე მოხატული ფრესკა არ არის, რომ ერთ განზომილებაში უმზირო.
ამბავი პირველი:
 |
| გია გეგუჩაძე |
შობა-ახალი წლის წინ გუნდის მეპატრონეებთა შეკრებაზე გია გეგუჩაძე ტორპედოს ზამთრის მოსამზადებელი გეგმა წარმოადგინა. გადაწყდა, გუნდი თურქეთში გაივლიდა შეკრებას. მოსამზადებელ გეგმაში ყველაფერი მისხალ-მისხალ იყო აწონილ-გაზომილი: ტრენაჟორები, ფიზიკური მომზადება, მენიუ, ამხანაგური თამაშების სიხშირე, სასტუმროს პირობები ...
იანვრის შუა რიცხვებში ტორპედომ გეზი ანტალიისკენ აიღო. იქ ჩასული გუნდი სულ სხვა პირობებში აღმოჩნდა ვიდრე მთავარი მწვრთნელი ითხოვდა. იქ, ზემოთ, ვიღაცას კლუბის ისედაც სეკვესტრირებული ბიუჯეტის დაზოგვა გადაეწყვიტა. გუნდის სასტუმროში დაბინავების მერე თბილისში ზარი გაისმა. ყურმილის მეორე მხარეს ტორპედოს მთავარი მწვრთნელი გია გეგუჩაძე იყო - ”ასეთ პირობებში შეკრება არ ჩატარდება. გამორიხულია. უკანდასაბრუნებელი ბილეთები გვჭირდება”.
უფროს ფხაკაძეს სასწრაფოდ მოუწია ანტალიაში გადაფრენა პრობლემის მოსაგვარებლად.
უფროს ფხაკაძეს სასწრაფოდ მოუწია ანტალიაში გადაფრენა პრობლემის მოსაგვარებლად.
ამბავი მეორე:
თბილისი ზაფხულის ისეთ ხვატშია გახვეული გარეთ გამოსვლას და ცხოვრებას რომ შეგაზარებს კაცს. საფეხბურთო სამყარო კი, ”ზესტაფონი” - ”ბრიუგეს” დაპირისპირებას ელოდება და უცებ - გია გეგუჩაძე გადადგა!
თბილისში ჩამოსულმა ბელგიელებმაც ძნელად დაიჯერეს ეს ამბავი. თავიდან საფეხბურთო ტრიუკი ეგონათ. მაგრამ ფაქტია გეგუჩაძე მნიშვნელოვანი თამაშის წინ მართლა წავიდა.
ამ ამბის შესახებ უამრავი ტყუილ-მართალი წამიკითხვას თუ მომისმენია - გიასგან, მის ახლობლებისგან, მწვრთნელ-ფეხბურთელებისგან, უბრალო გულშემატკივრებისა თუ საფეხბურთო წრეებში მოტრიალე ხალხისგან.
ფაქტია, გეგუჩაძე მარტივი ხასიათის არ არის, არც ილია კოკაიაა ტკბილი და მურაბა კაცი და ახლა ის უფრო მიკვირს როგორ შეძლეს ამ ორმა ადამიანმა ორ წელიწადზე მეტი ერთად ემუშავათ?
ამბავი მესამე:
”გაგრაში” მისვლისას გუნდში მისი ქვისლის ვაჟი აღმოჩნდა. პერსპექტიული, ნიჭიერი ბიჭი, რომელიც ”სასტავსაც” თამაშობდა, ასაკობრივ ნაკრებშიც იძახებდნენ, მაგრამ მერე და მერე მოუკლო და ... გეგუჩაძესაც დიდხანს არ უფიქრია, ბიჭი ჯერ სათადარიგოთა სკამზე აღმოჩნდა, მერე კი განაცხადშიც ვეღარ იპოვნა საკუთარი გვარი.
_____________________________________________________________________
მისი ფილოსოფია შეტევაა - შეუტიე სანამ შეგიტევენ! ვერ იტანს ბურთის უაზროდ მოშორებას და ცარიელ სივრცეებს. უყვარს მშრომელი ფეხბურთელები და საერთოდ არ აინტერესებს ამ ფეხბურთელთა მამის სახელები ... ლეგიონერებზე თავის წარმოდგენა აქვს - აქ ნორმალური არავინ ჩამოვა და ცუდის ჩამოყვანას ისევ ჩვენი ბიჭების დაწინაურება ჯობს, ის ლეგიონერია აქ ფული აინტერესებს და სულ საკუთარი ქვეყანა, ოჯახი, მეგობრები ენატრებაო.
ვერ ვიტყვი, რომ ტალანტების აღმომჩენი მწვრთნელია და ბევრი ახალგაზრდა ქართველი გაუზრდია. უფრო ნახევარფაბრიკატის დამუშავებაშია ძლიერი. მისი აღზრდილებისგან, ალბათ მხოლოდ ჯაბა კანკავამ ითამაშა შედარებით მაღალ დონეზე. ზესტაფონში მისულმაც თავიდან წარუმატებელი ტრანსფერებით დაიწყო: კაკალაძე, მელქაძე, მამალაძის გადაბირება არც თუ ისე საშური საქმე გამოდგა. თუმცა ზოგიერთმა გაამართლა. აფციაურის მსგავს ამრევის გუნდში მიყვანას, ალბათ ბევრი მოერიდებოდა. ერთი ხანობა კოკაიაც წინააღმდეგი იყო და მხოლოდ მას შემდეგ დასთანხმდა, როდესაც გეგუჩაძემ მისი მეურვეობა საკუთარ თავზე აიღო. ასე იყო გრიგალაშვილის შემთხვევაშიც. ფეხბურთს დაშორებული და არაჯანსაღი სპორტული ცხოვრების მიმდევარი ფეხბურთელის დაბრუნებაც დიდი რისკი იყო, მაგრამ ამ რისკმა გაამართლა.
დიდი დროს უთმობს ტაქტიკურ მეცადიონებას და ყველაფერს უღეჭავს ფეხბურთელებს. ზედმიწევნით უხსნის მოწინააღმდეგის პლიუს-მინუსებს. ერთ-ერთი მისი შეგირდი ხუმრობდა - თეორიულის მერე ჩემი ვიზავის ბუცის ზომაც კი ვიცოდიო.
ბევრი ქართველი მწვრთნელისგან განსხვავებით ვარჯიშისას ხმას არასოდეს უწევს. ზესტაფონში მხოლოდ ერთი-ორჯერ მოხდა ვარჯიშზე, რომ გააფრინა და ... მოედანზეც ყველაფერი დაფრინავდა.
გელაშვილმა თქვა - გეგუჩაძე საქართველოში ყველაზე ძლიერი სპეციალისტიაო.
”ეგ კაცი რომ ხორვატიის ჩემპიონატში მუშაობდეს, ალბათ ერთ-ერთი ყველაზე გამორჩეული მწვრთნელი იქნებოდა. ეგეთი პროფესიონალები ბევრი არც ჩვენ გვყავს” - ეს კი ივო კატუშიჩია.
ვერ ვიტყვი, რომ ტალანტების აღმომჩენი მწვრთნელია და ბევრი ახალგაზრდა ქართველი გაუზრდია. უფრო ნახევარფაბრიკატის დამუშავებაშია ძლიერი. მისი აღზრდილებისგან, ალბათ მხოლოდ ჯაბა კანკავამ ითამაშა შედარებით მაღალ დონეზე. ზესტაფონში მისულმაც თავიდან წარუმატებელი ტრანსფერებით დაიწყო: კაკალაძე, მელქაძე, მამალაძის გადაბირება არც თუ ისე საშური საქმე გამოდგა. თუმცა ზოგიერთმა გაამართლა. აფციაურის მსგავს ამრევის გუნდში მიყვანას, ალბათ ბევრი მოერიდებოდა. ერთი ხანობა კოკაიაც წინააღმდეგი იყო და მხოლოდ მას შემდეგ დასთანხმდა, როდესაც გეგუჩაძემ მისი მეურვეობა საკუთარ თავზე აიღო. ასე იყო გრიგალაშვილის შემთხვევაშიც. ფეხბურთს დაშორებული და არაჯანსაღი სპორტული ცხოვრების მიმდევარი ფეხბურთელის დაბრუნებაც დიდი რისკი იყო, მაგრამ ამ რისკმა გაამართლა.
დიდი დროს უთმობს ტაქტიკურ მეცადიონებას და ყველაფერს უღეჭავს ფეხბურთელებს. ზედმიწევნით უხსნის მოწინააღმდეგის პლიუს-მინუსებს. ერთ-ერთი მისი შეგირდი ხუმრობდა - თეორიულის მერე ჩემი ვიზავის ბუცის ზომაც კი ვიცოდიო.
ბევრი ქართველი მწვრთნელისგან განსხვავებით ვარჯიშისას ხმას არასოდეს უწევს. ზესტაფონში მხოლოდ ერთი-ორჯერ მოხდა ვარჯიშზე, რომ გააფრინა და ... მოედანზეც ყველაფერი დაფრინავდა.
გელაშვილმა თქვა - გეგუჩაძე საქართველოში ყველაზე ძლიერი სპეციალისტიაო.
”ეგ კაცი რომ ხორვატიის ჩემპიონატში მუშაობდეს, ალბათ ერთ-ერთი ყველაზე გამორჩეული მწვრთნელი იქნებოდა. ეგეთი პროფესიონალები ბევრი არც ჩვენ გვყავს” - ეს კი ივო კატუშიჩია.
ამერიკელები ასეთ ადამიანზე ამბობენ ”self made man” არისო. ეგრეცაა, გეგუჩაძემ საკუთარი თავი თავადვე გამოძერწა, არც მფარველი ჰყოლია და არც ლობისტი. არც იმ მწვრთნელთა კატეგორიას განეკუთვნება სფფ-ს გენმდივანთან რომ მეგობრობს და ამის გამო ხან ასაკობრივ ნაკრებებში ნიშნავენ, ხან თბილისის ”დინამოში” და ხანაც ზუგდიდის ”ბაიაში”. მგონი საქართველოში ყველაზე ძლიერი ტაქტიკოსია. ყოველთვის იცის რა უნდა და როგორ მიაღწიოს შედეგს. მყარად დგას მიწაზე და ღრუბლებში ფრენა არ უყვარს. ვერ იტანს მის საქმეში, რომ ერევიან და უწინც გუნდიდან წავა ვიდრე გუნდის პრეზიდენტის, კოლმეურნეობის თავმჯდომარის ან გუბერნატორის ჭკუაზე გაივლის. პრინციპულია, მაგრამ ხშირად ეს პრინციპულობა სიჯიუტეში გადასდის ხოლმე. აშკარაა ფეხბურთი შია და მე პირადად ნაკლებად წარმომიდგენია მან, ახლო მომავალში ნაკრებში იმუშაობს. ის ისეთი მწვრთნელია, რომელსაც არ შეუძლია ბურთთან, ფეხბურთელებთან, თანაშემწეებთან ყოველდღიური ურთიერთობის გარეშე.
ადრე უთქვამს, ჩემთვის ყველაზე ზედგამოჭრილი ისეთი სტრუქტურის მქონე კლუბში მუშაობაა, როგორციც მოსკოვის ”სპარტაკია”, სადაც კლუბის მმართველიცა და მწვრთელიც ერთი და იგივე პიროვნებააო. ”ტორპედოში” ამ მხრივ სრული თავისუფლება აქვს და დიდ პატივსაც სცემენ. სრული კარტ-ბლანში აქვს მიცემული. მართალია ხელმომჭირნე ”ვისოლის” პირობებში ძვირფას ტრანსფერებს ვერ გაჩარხავს, მაგრამ მაინც და მაინც არც ჩემპიონობას მოსთხვოს ვინმე ხვალვე. ზესტაფონისგან განსხვავებით გეგუჩაძე ”ტორპედოში” ღმერთია. ერთიცაა, გარედან ისე ჩანს რომ ტორპედოს მესვეურებს კოკაიასავით არ ესმით ფეხბურთი და ამიტომაც გეგუჩაძეს თვალდახუჭულნი ენდობიან. ისეთი გარემოა, რასაც გეგუჩაძე ნატრობდა: 5 წლიანი კონტრაქტი, სიმშვიდე, უსაზღვრო ნდობა და უფრო მაღალი ანაზღაურება, ვიდრე ზესტაფონში ჰქონდა.
პროფესიონალიზმსა და შრომას უფრო წინ აყენებს, ვიდრე მეგობრობას, ამიტომაც ნაკლებად არის გათქვეფილი საფეხბურთო წრეებში და ხშირად დინების საწინააღმეგოდაც უცურია. ამ რამდენიმე წლის წინ იყო პროფლიცენზიის გამო ფედერაციის წინა ხელმძღვანელობას საჯაროდ რომ დაუპირისპირდა.
ჩაკეტილია და დიდად ლაპარაკი არ უყვარს. სუფრაზეც კი იშვიათად საუბრობს, მაგრამ რასაც ამბობს ძალიან სიღრმისეულს, სერიოზულს, დასაფიქრებელს. ჰაი-ჰარალედ საუბარი არ ხიბლავს. ჩაკეტილობას კი ალბათ მისი ტრაგიკული პიროვნებაც განაპირობებს.
აქამდე მეგონა, რომ კარგი მეკარე ნახევარი გუნდი იყო, მაგრამ ”ტორპედოს” თამაშებს რომ ვუყურებ გუნდის ნახევარი და იქნებ მეტიც, კარგი მწვრთნელი მგონია.
ვაჰიდ ჰალილჰოჯიჩი
