ერთ რამეს ვერ წაართმევდი - დარტყმა ჰქონდა მაგარი. ძალიან მაგარი ... ძალიან. ”ბუგ!” - ისეთს ამოსცხებდა ხოლმე, ბურთის ნება ყოფილიყო, მეორედ რავა მიგორდებოდა მასთან.
მაშინ პიარი არ ვიცოდით, მაშინ ამნაირ ამბავს დაახლოებით ”ტრიპაჩობა” ერქვა და ისიც ტრიპაჩობდა ანუ აპიარებდა საკუთარ შესაძლებლობას:
”რო დავარტყაამ!” ... ”ისე დავარტყაამ!”... ან თამაშის დროს - ”დააგორა!” ”დავარტყააამ!”
მასწავლებელი - საშუალოდ ნაფეხბურთელარი, საშუალო ასაკის, საშუალოდ სიმსუქნეშეპარული კაცი ხანდახან აღადავებდა ხოლმე: ”უდარი კი გაქვს, მაგრამ უნარი არაო” ... დიაგნოზიც თავისი დაუსვა - ”რაის ფეხბურთელი გამოხვალ, რომ გიყურებ ბუფეტჩიკი მახსენდებაო” ...
არ ბრაზდებოდა - ”უდარი” ხომ ჰქონდა, ამის იმედზე ეჯიბრებოდა ყველას. მწვრთნელსაც, ჩვენც, მომავალს.
ვერ გამოვიდა ფეხბურთელი. ვერც ბუფეტჩიკი. იყო და არც იყო მისი ბრალი - მთელი ჩვენი თაობა ეგრე არ დავრჩით? ვერაფერიც ვერ გამოვედით ... ზოგი ქუჩამ წაიღო, ზოგი წამალმა, ძალიან ბევრი საერთოდ ჩაწვა და არანაკლებ ქვეყნის გარეთ აღოღდა. იმას რუსეთში წაეღო თავის უდარი - მოსკოვთან ახლოს. ქართველების პატარა წრე შეეკრეთა და წვალობდნენ რაღაცას. მისი რუსული ბიოგრაფია ომამდელ თუ ომისმერენდელ პოლიტიკას შეეწირა - მთლად საბარგო თვითმფრინავით არა, მაგრამ გამოადეპორტეს. ჩამოვიდა და კვლავ პიარი აიგორა. არასაფეხბურთო, მაგრამ მაინც სპორტული - საკრივო თუ რაღაც ამდაგვარი: ”რო დავარტყიიიი!” ... ”ისე დავარტყიიი!” ...
ჯარმოვლილმა ტიპებმა იციან ეგრე - დაიწყებენ და აღარ გაათავებენ. გაუჭირდა ფეხის მოკიდება. ან ვის ულხინს რო ... რუსეთიდან ჩამოყოლილი ორი კაპიკიც მალე გამოელია და ვეღარ იყო ისე რიხიანი. აქა-იქ ვხვდებოდით ხოლმე. ჩვენი ჯგუფიდან ისეთი ფეხბურთელი არავინ გამოსულა, მის საცქერად წასვლა ღირებულიყო და ძირითადად, ქუთაისლები რომ იტყვიან , ”დასაჭყანადო”, მივდიოდით.
ის ძველებური სიზანტე შერჩა - მისი სამარკო ნიშანი. ზანტად ჭამდა. ზანტად სვამდა. შეჟუჟუნებული ზანტად აყოლებდა ქალებს თვალს. მაინც მოვსულიერდიო, მითხრა ერთხელ, ბავშვები ავიყვანე, ფეხბურთში ვავარჯიშებო....
გაკვირვებული შევხედე. არ შეიმჩნია თუ ვერ შეამჩნია ჩემი გაკვირვება. ”ჯერ ოცდაათი მყავს. ერთი ათი კიდევ მჭირდება და რაღაც გამოვა. პურის ფული მაინც მექნება. ხალხს უჭირს და ბევრს ვერ ვართმევ. თორემ მეტი გამოვიდოდა .... ფეხბურთს რად უნდა დიდი ოხოხოია - დააგორა - დაარტყა! ხომ გახსოვს რას ვურტყამდი.”
მას მერე ოთხი წელიწადია გასული. ისევ ბავშვებს ზრდის. აგორებინებს და არტყმევინებს. უფრო მოსუქდა, უფრო დაემსგავსა ბუფეტჩიკს...
პურის ფული აქვს...
ჯარმოვლილმა ტიპებმა იციან ეგრე - დაიწყებენ და აღარ გაათავებენ. გაუჭირდა ფეხის მოკიდება. ან ვის ულხინს რო ... რუსეთიდან ჩამოყოლილი ორი კაპიკიც მალე გამოელია და ვეღარ იყო ისე რიხიანი. აქა-იქ ვხვდებოდით ხოლმე. ჩვენი ჯგუფიდან ისეთი ფეხბურთელი არავინ გამოსულა, მის საცქერად წასვლა ღირებულიყო და ძირითადად, ქუთაისლები რომ იტყვიან , ”დასაჭყანადო”, მივდიოდით.
ის ძველებური სიზანტე შერჩა - მისი სამარკო ნიშანი. ზანტად ჭამდა. ზანტად სვამდა. შეჟუჟუნებული ზანტად აყოლებდა ქალებს თვალს. მაინც მოვსულიერდიო, მითხრა ერთხელ, ბავშვები ავიყვანე, ფეხბურთში ვავარჯიშებო....
გაკვირვებული შევხედე. არ შეიმჩნია თუ ვერ შეამჩნია ჩემი გაკვირვება. ”ჯერ ოცდაათი მყავს. ერთი ათი კიდევ მჭირდება და რაღაც გამოვა. პურის ფული მაინც მექნება. ხალხს უჭირს და ბევრს ვერ ვართმევ. თორემ მეტი გამოვიდოდა .... ფეხბურთს რად უნდა დიდი ოხოხოია - დააგორა - დაარტყა! ხომ გახსოვს რას ვურტყამდი.”
მას მერე ოთხი წელიწადია გასული. ისევ ბავშვებს ზრდის. აგორებინებს და არტყმევინებს. უფრო მოსუქდა, უფრო დაემსგავსა ბუფეტჩიკს...
პურის ფული აქვს...
თედო რიჩი
No comments:
Post a Comment