გიორგი ჭალადიდელი და რომან ფიფია

”მერწმუნე შვილო, გამოცდილია, თუ საძირკველი დანგრეულია, 

მაშინ კედლების აშენებისთვის, ყოველი შრომა დაკარგულია”  

გიორგი ჭალადიდელი 

რომან ფიფია 

გუშინ თბილისის ”დინამომ” მორიგი მწვრთნელი შეიწირა. წასულებისა და წარსულების რიგს, სულ რაღაც ორთვიანი მოღვაწეობის შემდეგ, გიორგი დევდარიანი, იგივე ცქიფო დაადგა.  დევდარიანს საფეხბურთო სამყარო პირში მთქმელ კაცად იცნობს და წასვლის მიზეზი არც გუშინ დაუმალავს - ”ფეხბურთელებთან კომუნიკაცია და დისციპლინა ვერ დავამყარეო”. მივაქციოთ ყურადღება - არც ავადმყოფობა, არც გადაღლა, არც მოტივაციის დაკარგვა და მსგავსი აბდაუბდა. ორი მიზეზი:  ფეხბურთელებს ვერ ვაგებინებ, რა მინდა და ”იმერული ესკიზების” ცნობილი პერსონაჟისა არ იყოს, ”ვიღაცა ან ვიღაცები ურევენო”. 

არადა, ცქიფოს კოზირი სწორედ დისციპლინის დამყარება იყო. გახსოვთ მისი გაწვრთნილი თბილისის ”თბილისი”? გახსოვთ, ვინ თამაშობდა მაშინ იმ გუნდში? - კლუბი ე.წ. ძველი და პერსპექტიული ბიჭების თავშეყრის ადგილი იყო (მოგვიანებით ერთ-ერთმა მათგანმა გასახდელში მოწინააღმდეგე გუნდის ფეხბურთელი დაჭრა), მაგრამ ცქიფომ შეძლო და ეს ჭრელი ხალხი ერთ მუშტად შეკრა. 

და რატომ ვერ მოახერხა ეს დინამოში? - ”დინამოსაგან” განსხვავებით, ”თბილისში” დევდარიანი გზააბნეულ და პერსპექტიულ ბიჭებთან მუშაობდა. იქ მას არ ჰყოლია მოვარსკვლავო ტიპები, რომლებიც ფეხბურთს მხოლოდ თვის ბოლოს ჯამაგირის ასაღებად თამაშობდნენ. იმ ბიჭებში ”თბილისს” არც დიდი თანხა გადაუხდია და მათთან არც ხანგრძლივი კონტრაქტები აკავშირებდა. 

დინამოში კი დევდარიანს დახვდა ხალხი, რომელთაც ვიღაცამ ან რაღაცამ შთააგონა, რომ საქართველოს დონეზე მაინც ვარსკვლავები არიან და უმრავლესობის მთავარი მიზანი კარგად ხანია აღარ არის ფეხბურთის მაღალ დონეზე თამაში. მას დახვდა ფეხბურთელები, რომლებიც მიხვდნენ, რომ თბილისში ფიფია დიდ ფულს ჩამოდის და უცხოეთში წანწალს სჯობს, რომ აქ იყო, ბურთი გააკატავო და ორი კაპიკიც მიიღო. ცქიფოს მოუხდა ისეთ ფეხბურთელებთან მუშაობა, რომელთაგან ზოგიერთს შეუძლია უცხოელ თანაგუნდელს აგინოს, ან არადა ქართველ თანაგუნდელს ყველაფერი თავზე დაამხოს პრინციპულ თამაშში პასის დაგვიანების გამო. 

მეორეს მხრივ კი დევდარიანი სისტემამ და ”ხათრის ვერ გატეხვამ” შეიწირა. ჯერ ”ხათრზე” ვთქვათ. ფეხბურთში დაუწერელი კანონია, რომ არ უნდა ჩაიბარო გუნდი, რომელიც სხვამ მოამზადა და შენ მხოლოდ ტურნირზე უნდა გამოიყვანო, მაგრამ დევდარიამა ორი თვის წინ ამ კანონს გადააბიჯა, მისსავე თანამოაზრეს და გუნდის სპორტულ დირექტორს გიორგი ნემსაძეს ხათრი ვერ გაუტეხა და ... რატომღაც მჯერა, რომ არა ნემსაძე, დევდარიანი ასიდან ას ერთ შემთხვევაში უარს იტყოდა მსგავს შემოთავაზებაზე და შუა გზაზე არ უგანებდა 19-წლამდე ნაკრებს, რომელიც მისთვის დინამოზე მეტი იყო და არის. 

რაც შეეხება სისტემას. ძალიან კარგია, რომ რომან ფიფიამ დინამოს დიღმის ბაზა პატარძალივით მოკაზმა. დინამოს სტადიონს მინდვრის საფარი შეუცვალა, მაგრამ, რაც ყველაზე მთავარია, სისტემა ვერ ააწყო. ასე მგონია, დინამოში გადაწყვეტილებას ”პაჟარკამანდის” პრინციპით იღებენ. შუალედურად, სპონტანურად და დიდი ფიქრისა და აწონ-დაწონის გარეშე. მაგალითები გნებავთ?! - როდესაც რომან აბრამოვიჩი ჩელსიში მივიდა, ერთ-ერთი პირველი ტრანსფერი, რაც მან განახორციელა ის იყო, რომ ”მანჩესტერ იუნაიტედს” პრემიერლიგაში ერთ-ერთი ყველაზე წარმატებული აღმასრულებელი დირექტორი პეტერ კენიონი აწაპნა. ფიფიამ ”დინამოში” მოსვლის შემდეგ მენეჯმენტში ისეთი ხალხი მიიწვია, რომლებიც თავიანთი ცოდნითა და გამოცდილებით ისევე შორს იყვნენ კენიონისგან, როგორც თბილისის ”დინამო” - ლონდონის ”ჩელსისგან”. მერე ამ ხალხთან ერთად ზარ-ზეიმით გაცხადდა, რომ ”დინამოში” ხანგრძლივი ესპანური ”ბარსელონას” ტიპის პროექტი იწყებოდა და შედეგს რამოდენიმე წლის მერე მივიღებდით. თუმცა, ეს პროექტიც შუალედური აღმოჩნდა და შვიდ თვეში ჩაილურის წყალი დალია; მერე ერთმანეთის მიყოლებით წავიდნენ ესპანელი მთავარი მწვრთნელი ალექს გარსია თავისი გუნდით და დინამოს გაბარსელონების იდეის ავტორი ზურა პოლილიკაშვილი. ორ თვეში კი მათ გიორგი დევდარიანი და გიორგი ნემსაძე მიყვნენ. 

პრობლემა კი დანგრეულ საძირკველშია. ”დინამოს” მმართველმა ისეთი სისტემა უნდა შექმნას, რომელიც უზრუნველყოფს კლუბში კადრების დამსახურებულად, გამოცდილების და კვალიფიკაციის მიხედვით მოხვედრას, რაც აქამდე არც ერთ ქართულ კლუბში არ მომხდარა. მე პირადად არ მახსენდება, რომელიმე ქართულ კლუბს ვაკანსიაზე კონკურსი გამოეცხადებინოს და ამის საფუძველზე მოეხდინოს კადრების შერჩევა. და კიდევ, დინამოს მოვარსკვლავე ფეხბურთელებმაც უნდა იგრძნონ პასუხისმგებლობა და გაითავისონ, რომ ყველაფერში დამნაშავე მწვრთნელი არ შეიძლება იყოს. 

ვაჰიდ ჰალილჰოჯიჩი