უფულობა და ფეხბურთი

... ის ღამე არ ეძინა. წინა დღეს მეგობარმა უთხრა, რომ შეეძლო ფეხბურთზე წაეყვანა. მწვრთნელი შეხედავდა და გუნდში ჩარიცხავდა. თავიდანვე მორიდებული ბავშვი იყო. მეორე დღეს უთენია გაიღვიძა და საღამოს დადგომას მთელი დღე ელოდა. ბევრი რამ წარმოუდგა თვალწინ. ის თუ როგორ შეაბიჯებდა დიდი ფეხბურთში, როგორ გავიდოდა ”დინამოს” სტადიონზე, როგორ გამოაცხადებდა ”დინამოს” სტადიონის წვრილხმიანი ინფორმატორი ქალი მის გვარს, როგორ მოსწყდებოდა ტრიბუნებს ოვაცია. როგორ დაწერდენ მასზე გაზეთები. ეგ კი არა, ისიც წარმოიდგინა უცხოურ კლუბში რომ გადავიდოდა, როგორ მივიდოდა აეროპორტში და როგორ გააცილებდნენ ოჯახის წევრები. ტკბილი იყო ყველაფერი, ძალიან ძალიან ტკბილი, თან რაღაცნაირად ფერადი. უფრო ნატვრა იყო ვიდრე ამბიცია. მორიდებული ბავშვი იყო, სად ეცალა ამბიციურობისთვის. 

ოჯახში არ უთქვამს რომ ფეხბურთზე მიდიოდა. იცოდა დედა უეჭველი წინააღმდეგი წავიდოდა. სკოლაში სწავლას ყველაფერზე წინ აყენებდა და არ უნდოდა ფეხბურთს სკოლის ნიშნები გადაჰყოლოდა. იცოდა ეს და ამიტომ მალავდა. წავალ და მერე ხომ არ გამომიყვანსო. 

მამისთვისაც არ უთქვამს. მამას ფეხბურთი კი უყვარდა, მაგრამ ახლა არ ეფეხბურთებოდა. მეორე წელი იყო უმუშევრად დარჩა. თავის სადარდებელი ჰქონდა. კიდევ იმის თქმა რომ შვილი ფეხბურთზე იწყებდა სიარულს და დამატებითი ფინანსები დასჭირდებოდათ სადარდებელს მოუმატებდა. 

საღამოსკენ, ასფალტზე თამაშისგან ძირგახვრეტილი კეტები და შორტიკი ძველ ჩანთაში ჩაყარა. მეგობარს გაუარა და ფეხბურთზე წავიდნენ. ფეხები უკან რჩებოდა. ახალი ხალხი, ახალი ბიჭები, როგორ შეხვდებოდა მწვრთნელი. ვარჯიში იწყებოდა. ბიჭები აქეთ-იქიდან იკრიბებოდნენ. ბევრი მამამ მოასრიალა მანქანით. გასახდელში შევიდნენ. გამოცვლა დაიწყეს. მისით არავინ დაინტერესებულა. არც მას გამოუდია დიდად თავი ვინმეს გაცნობით. მორიდებული ბიჭი იყო. თანაგუნდელები სხვა ამბებით იყვნენ დაკავებულნი. ერთი ჯგუფი ”ტოტენჰემი” - ”ლივერპულის” თამაშს არჩევდა. მეორე თანაგუნდელების ახალთახალ ექვსშიპიანს ბუცებს ათვალიერებდა. თეთრები იყო, სერიოზული. 350 ლარი მივეციო იძახდა პატრონი. 100 ლარს უმატებდა. ამას წინათ ”დინამოს” წინ მაღაზიაში ნახა საკუთარი თვალით - 250 ლარი ეწერა. ძალიან უნდოდა, მაგრამ ეს დედამისის ერთი თვის ხელფასი იყო.

გასახდელში მწვრთნელიც მალე გამოჩნდა. მოსუქებული ტიპი იყო. ახალ ბუცებს შეავლო თვალი. მაგარიაო დაასკვნა. მეგობარმა მწვრთნელთან წარადგინა. მწვრთნელმა თვალი შეავლო, მხარზე ხელი დაჰკრა, მაგრამ დიდი აღფრთოვანება არ გამოუხატავს.

ვარჯიშზე გავიდნენ. მოკრძალებულად იყო. ძირითადად მეგობართან აგორებდა ბურთს. მერე ორკარაც ითამაშეს. მწვრთნელი ცოტა მყვირალა გამოდგა. უმრავლესობა მწვრთნელებისა ასეაო - განუმარტა მეგობარმა. თანაგუნდელების მამებიც ემოციურები იყვნენ. მინდვრის კიდეზე იდგნენ და იყო ერთი ამბავი: ”პასი გააკეთე”, ”აჭამე”, ”ბურთზე გადი”... იყო ერთი ამბავი. მწვრთნელი საათს დაჰყურებდა და თამაში რომ გახურდა, სწორედ მაშინ დასტვინა. დაიშალეთო

თამაშის მერე გასახდელში შევიდნენ. ძირითადი თემა ორმხრივი თამაშის განხილვა იყო. ”ნახე იქ რა ვათოხლე?!”, ”თამაშის გონზე არ ხარ”, ”წადი სკრიპკაზე დაუკარი”. იყო ხორხოცი გასახდელში.

მწვრთნელიც მალე შემოვიდა. ბიჭებს ჩამოუარა. გასახდელი მალე დაცალეთ 10 წუთში შემდეგი "გრუპა" მოდისო. რამდენიმეს გვარი ამოიკითხა, დავალიანება გაქვთ და მეორე ვარჯიშზე ფული უნდა მოიტანოთო.

ბიჭს გამოეცვალა და მეგობარს ელოდებოდა. მწვრთნელი მივიდა: ”კარგი ბიჭი ხარ. მომავალ შაბათს დუშეთში თამაში გვაქვს და ავტობუსის ფულს, 10 ლარს ვაგროვებთო”...

გზაში მოდიოდა და იმ 10 ლარზე ფიქრობდა. როგორი საქმე იყო უმუშევარი მამისთვის ათი ლარის მოთხოვნა?! ”დინამოს” სტადიონზე გამოსვლა აღარ იყო ისე ნათელი, თითქოს ადგილობრივი ინფორმატორი ქალის ხმაც აღარ ისმოდა, უცხოურ კლუბში გადასვლის ოცნებაც ბინდს გადაეფარა ...

ვაჰიდ ჰალილჰოჯიჩი